Συμβολή του Adriano από τη φυλακή της Ferrara: “Ένα θλιβερό τσίρκο. Ψηφίστε για τον Gianluca και τον Adriano!”
Συμβολή στο περιοδικό Croce Nera Anarchica #1 – Σεπτέμβριος 2014
Με τη συνήθη καθυστέρηση λόγω της συνθήκης του εγκλεισμού, έμαθα για την εξάπλωση δημόσιας έκκλησης για συλλογή υπογραφών σε στήριξη του Gianluca και εμού. Αρχικά, κατάλαβα πως επρόκειτο για πρόταση δημοψηφίσματος. Ενός δημοφηφίσματος για το “δικαίωμα στην αντίσταση” ή ακόμη για το “νόμιμο σαμποτάζ” και είπα στον εαυτό μου: Εάν επιτύχουν απαρτία, τί θα συμβεί; Τι θα κάνουμε; Θα είμαστε όλοι “αμέσως ελεύθεροι”; Θα επιτεθούμε όλοι μαζί εναντίον της υπάρχουσας τάξης; Είχα τη θολή αίσθηση ότι έχω απαχθεί από το κράτος και βρίσκομαι ακριβώς στη μέση μιας δίκης, ωστόσο βρίσκω τον εαυτό μου συνυποψήφιο και σε εν εξελίξει εκλογική εκστρατεία. Είχα έναν κάποιο πονοκέφαλο.
Αγαπητοί σύντροφοι, έχει ζέστη και αυτές οι αηδιαστικές διακοπές δεν επιτρέπουν καμία βαλβίδα εκτόνωσης, επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σπαταλήσω λίγο μελάνι για να καταγράψω ορισμένα προφανή πράγματα σχετιζόμενα με αυτό το θλιβερό τσίρκο και συνιστώ, ψηφίστε μας!
Με αυτό το γράμμα δε θέλω να εκφράσω δυσαρέσκεια προς εκείνους, που προώθησαν αυτήν την πρωτοβουλία, δε θα μπορούσα καν να φανταστώ να πράξω κάτι τέτοιο! Μπορώ να πω ότι το έχω εκτιμήσει, από μια οπτική ανθρώπινη, δεδομένης της διαφωνίας μου, σε κάθε τέτοια προοπτική, νομίζω πως είναι σημαντικό να απαντήσω.
Δεν επιθυμώ να δώσω υπερβολικό βάρος σε αυτό το πράγμα, αλλά ούτε να επιτρέψω σε πολιτικά τεχνάσματα να απορροφήσουν τους λόγους του αγώνα. Δε μου αρέσει η πολιτική, ούτε ακόμα και με την έννοια του ανταγωνιστή, δεν αποτελεί κομμάτι μου. Η πανούκλα της “ιδιότητας του πολίτη” πάντα καραδοκεί και φανερώνει μια πολύ θλιβερή και ηγεμονική απληστία απορρόφησης.
Είναι απαραίτητο να προβληθούν συγκεκριμένες θέσεις από μια αντιεξουσιαστική και αναρχική τάση. Απονοηματοδότηση σημαίνει ότι στερείται η τάση από τη λογική και το πνεύμα της, διαγράφει την ουσία της, πρακτικά την αντικρούει. Αρνούμαι ανεπιφύλακτα την αναζήτηση κοινωνικής έγκρισης, ανεξάρτητα από το πλαίσιο στο οποίο αυτή εμφανίζεται. Γιατί στο διάολο θα πρέπει να νοιάζομαι για την επιτηδευμένη συμπαράσταση της κοινωνίας των πολιτών; Η κοινωνία αντιπροσωπεύει την υπαρξιακή δυσπεψία μου, την ομοιάζουσα με κουκούλι φυλακή των καταπιεσμένων.
Βρίσκω, επίσης, ανάρμοστο και αξιολύπητο να εκμεταλλευτώ τους αριστεριστές για να τεθεί το θέμα με έναν εντελώς παραπλανητικό τρόπο, αποσιωπώντας και κρύβοντας όλα όσα έχουμε εκφράσει, με τη στόχευση να γίνουν περισσότερο προσβάσιμα, εύχρηστα και να επιδειχθούν καλύτερα μπροστά στον αδαή πολίτη, ακόμα και εκφυλίζοντάς τα σε ρητά “κρεμόμενης δικαιοσύνης” και ομιλίες υπέρ της δικαιοσύνης, που θα αποφύγω να σχολιάσω.
Είναι φανερό πως οι μπάτσοι και οι εισαγγελείς χρησιμοποιούν ως πρόσχημα και με ευφάνταστο ντελίριο τον “στόχο τρομοκρατίας/ανατροπής” και τα παραπλήσια εγκλήματα. Δεν κατανοώ γιατί να εκπλαγεί κανείς, η “όμορφη χώρα” μας ήταν πάντα πρωτοποριακή σε αυτό. Οι καταπιεστεκοί νόμοι αλλάζουν διαρκώς και ακολουθούν τη λογική της κοινωνικής κινδυνολογίας, υπαγορευμένοι όχι μόνο από τη συγκεκριμενοποίηση των γεγονότων, αλλά και από τις εικασίες τους, συνεπώς από πολιτική και μιντιακή “θεαματικοποίηση“, ώστε στο όνομα κάποιας έκτακτης ανάγκης μπορούν πάντα να χρησιμοποιήσουν κάποιον νέο ή παλαιότερο “ειδικό νόμο επιτήρησης“.
Το δικαστικό τέντωμα, οι ανεφάρμοστοι κώδικες, συνθέτουν το οπλοστάσιο του κράτους. Δεν έχει σημασία πόσο παρεκκλίνον το βρίσκουμε, είναι προφανές πως η εξουσία τα χρησιμοποιεί εναντίον όλων όσων δε γυρνούν το άλλο μάγουλο μπροστά στη βία, εναντίον εκείνων οι οποίοι σε μια δημιουργική-καταστρεπτική τάση είναι φυσικά εχθρικοί στον νόμο και ονειρεύονται έναν τελείως διαφορετικό κόσμο.
Είναι απαραίτητο να μην αναχαιτίσουμε τον βρώμικο στιγματισμό από τους λόγους του αγώνα. Αυτό δεν σημαίνει να καταλήξουμε σε σύμπλεγμα θυματοποίησης, ή να δημιουργήσουμε μάρτυρες, θυσιαστικούς αμνούς ή να αναζητήσουμε έναν τεράστιο σταυρό και εξωτερική αλληλεγγύη, σημαίνει κάτι διαφορετικό. Ποιο είναι το νόημα να συζητάμε σχετικά με το “δικαίωμα της αντίστασης” και ποιο το νόημα του συνδυασμού αυτών των δύο λέξεων; Είναι ατόφια πολιτική, μια ρητορική ύβρις, είναι μια έννοια χωρίς νόημα πέραν από τη βαθιά βλάβη συγκεκριμένων ιδεών και συνεπακολούθων πρακτικών. Είναι ζήτημα προοπτικών. Κανένα κλαψούρισμα δε θα σπάσει ποτέ καμία αλυσίδα!
Adriano Antonacci
Μετάφραση: Inter Arma