“Πρωτος Χαοτικος Κυκλος”: Συντομη προσεγγιση στο αντιδικαστικο ζητημα – Συμπληρωση «Εσωτερικης Εξεγερσης»

Τέθηκε στο κείμενο ενάντια στην ιδεολογικοποίηση του Μηδενισμού το ζήτημα του κοινωνικού ιδανικού του ηρωικού θανάτου. Θεωρώ, λοιπόν, απαραίτητη μια προσέγγιση και στο αντιδικαστικό ζήτημα ώστε να μην προκύψουν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες.
Καταρχάς, είναι προφανές πως ο αναρχικός ενσαρκώνει το κοινωνικό ιδανικό του «ήρωα» όταν προτιμά να πεθάνει στα χέρια των κρατιστών από το να δηλώσει «μετάνοια» και να αφεθεί ελεύθερος, ώστε να συνεχίσει την αντικρατική πάλη του. Υπάρχει, δηλαδή, ο θάνατος που κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, μια κάννη που σημαδεύει τον κρόταφό του. Είναι όμως αυτό αρκετό για να γίνει αποδεκτή μια τέτοια πράξη «προδοσίας» από το ίδιο το Εγώ ; Πρώτον, είναι σημαντικό να τονιστεί πως ο αναρχικός πρέπει να έχει τη δυνατότητα να απελευθερωθεί χωρίς συνέπειες για τον ίδιο ή τους συντρόφους του (π.χ. όπως συνέβη με τους κομμουνιστές κατά τις περιόδους της εξορίας τους, όπου ήταν δυνατόν να απελευθερωθούν χωρίς συνέπειες, απλώς υπογράφοντας). Εάν μια τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει, τότε ο καθένας δρα ανάλογα με το τι επιτάσσει η συνείδηση και η σκέψη του. Τότε φυσικά, ο πόλεμος φτάνει μέχρι τέλους.
Σε αντίθετη περίπτωση, όμως, όταν δηλαδή υπάρχει η δυνατότητα της άμεσης απελευθέρωσης, η εθελοντική παραμονή σε κατάσταση κρατικής ομηρείας είναι εθελοδουλία και καθαρή χριστιανική θυσία. Μπορούμε να συσχετίσουμε τα παραπάνω με τη σύγχρονη πραγματικότητα ; Νομίζω πως όχι. Διότι είναι γεγονός πως διαλύσουμε μια φαινομενικά ειρηνική περίοδο, από την άποψη ότι το Κράτος δε βρίσκεται σε ανοιχτή στρατιωτική σύγκρουση με τους εικονοκλάστες συντρόφους, αλλά επιλέγει να δρα στα πλαίσια (διαστρεβλωμένα, αλλά πάντως ακόμη πλαίσια) τόσο του κατασταλτικού, όσο και του δικαστικού μηχανισμού. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι σε μια τέτοια περίοδο, το δίλημμα «δηλωσίας» ή «κοινωνικός ήρωας» είναι εν πολλοίς ψευτοδίλημμα. Δε θα μπορούσα, λοιπόν, να χαρακτηρίσω τους αναρχικούς αιχμαλώτους πολέμου (ενός πολέμου που δεν έχει κλιμακωθεί στα παραπάνω ορισμένα πλαίσια όμως) «κοινωνικούς ήρωες» και να τους κριτικάρω για τη στάση τους αυτή. Μια τέτοια εκτίμηση θα ήταν εξίσου ανόητο και επικίνδυνη, τόσο για τους ίδιους τους αιχμαλώτους αναρχικούς συντρόφους, όσο και για τους υπόλοιπους.
Παρότι, όμως, απομακρύνεται από τη σφαίρα της κριτικής το ζήτημα του «Ήρωα», δε συμβαίνει το ίδιο και με το ζήτημα της αντιπροσώπευσης στο δικαστήριο και της στάσης του καθενός μηδενιστή απέναντι στο δικαστικό σύστημα. Γνώμη μου είναι πως συγκρούονται στο σημείο αυτό δύο τάσεις. Η μία έχει σαφώς εγωτική χροιά και οι καταβολές τις είναι στιρνερικές. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, ο Μοναδικός αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί τα άτομα ως τμήμα του «Κόσμου» του. Με άλλα λόγια, είναι θεμιτή η εργαλειακή χρησιμοποίηση όλων των υποκειμένων, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το συμφέρον του Μοναδικού (όχι κάποιος σκοπός, ας μη γίνει σύγκριση με τους Ρώσους νιχιλιστές). Έτσι, φαντάζει λογική η αντιπροσώπευση και η επιλογή της «οργανωμένης υπεράσπισης».
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια περισσότερο συγκρουσιακή και ανόθευτη τάση, η ειλικρινής Άρνηση των εικονοκλαστών να αποδεχτούν και να αναγνωρίσουν τους μηχανισμούς του Κράτους. Διότι μια τέτοια αποδοχή του δικαστικού μηχανισμού τοποθετεί το Κράτος επάνω από το πρόσωπο και ισοδυναμεί με υπαναχώρηση. Αν οι κρατιστές θέλουν τους αναρχικούς της πράξης με το κεφάλι σκυμμένο, ας τους αναγκάσουν να το σκύψουν. Οι εικονοκλάστες δε θα παραιτηθούν, δε θα αποσυρθούν από το διαρκή Πόλεμο ενάντια στο Κράτος και του μηχανισμούς του. Όσο για το βασανισμό των συντρόφων, θα τον αποδεχτώ ως τμήμα της κρατικής βίας σε βάρος των συντρόφων μου. Ας μην χύσουμε τα δάκρυά μας για την κακοποίηση των συντρόφων, ας έχουμε τη σκέψη μας καρφωμένη στο πως θα βυθίσουμε το μαχαίρι στο στήθος των βασανιστών τους.
Ενάντια, λοιπόν, στο δικαστικό σύστημα. Ενάντια στην αποδοχή της εξουσίας του. Οι σύντροφοι στα κελιά δεν παραιτούνται, δηλώνουν σε κάθε τόνο ότι ο σκοπός τους όσο βρίσκονται στα κελιά της Δημοκρατίας είναι ένας. Η καρδιά μας είναι στους αιχμαλώτους συντρόφους μας.

Ε, λοιπόν, ας το βουλώσουμε και ας δράσουμε.

Niger Lupus Negationis

Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο 2ο τεύχος του εντύπου “Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *