Ήμουν ξαπλωμένος στο μωβ μου κρεβάτι – δεν ξέρω για πόσο – , αλλά δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Οι κρόταφοί μου άρχισαν να πάλλονται, το κούτελό μου έκαιγε σαν να είχα πυρετό, στο μυαλό μου στριφογύριζε ένα συνοθύλευμα ζοφερών σκέψεων και καταριώντας, μάταια εκλιπαρούσα τον Μορφέα να με πάρει στην αγκαλιά του.

Ξαφνικά, είδα την πόρτα του δωματίου μου να διαρρηγνύεται και ελαφρά, ένα Απρόβλεπτο μπήκε.

Την κοίταζα: τα όμορφα, βαθιά της μάτια κρατούσαν όλα τα μυστικά του ουρανού και όλα τα μυστήρια των θαλασσών. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και μακριά. Το άρωμα του ώριμου ροδιού μεταφερόταν απαλά από το στόμα της, αναμένοντας το ανυπόμονο δάγκωμα. Τα ρόδινα χέρια της ήταν λεπτά και διαφανή και τα μικροσκοπικά της πόδια ήταν λευκά και γεμάτα χάρη. Continue reading “Μαύρα τριαντάφυλλα”, Renzo Novatore →