Κειμενο αυτοδιαλυσης Μετωπου Αναρχομηδενιστικης Συνειδησης – Ενας κυκλος κλεινει…

Έχει συμπληρωθεί κάτι παραπάνω από ένας χρόνος από τη δημιουργία του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού και την έναρξη της κυκλοφορίας του εντύπου του. Η αντίληψη πίσω από αυτό το εγχείρημα ήταν εξαρχής ξεκάθαρα εγωιστική. Θέλαμε να κάνουμε ένα υπαρξιακό ταξίδι, ένα πείραμα, για να εξερευνήσουμε τους εαυτούς μας, να συνδεθούμε με άλλους συντρόφους, να δείξουμε έναν διαφορετικό τρόπο αυτοπραγμάτωσης, πέρα από τη στείρα και άνυδρη πολιτική, να ξεκαθαρίσουμε και να εξελίξουμε τα πράγματα, που είχαμε στις καρδιές και στα κεφάλια μας και να τους δώσουμε χώρο στη δημόσια σφαίρα. Μέσα σε αυτό το μικρό σχετικά, αλλά πυκνό σε ουσία, διάστημα, οι σύντροφοι, που συμμετείχαμε στο εγχείρημα, συλλέξαμε εμπειρίες, γνώσεις, μοιραστήκαμε απόψεις, στοχαστήκαμε. Βρήκαμε χαρές, λύπες, πολλές μα πάρα πολλές έχθρες, αλλά και λίγες αλλά αξιόλογες φιλίες. Θεωρούμε, λοιπόν, πως η προσπάθεια, που ξεκινήσαμε με αυτό το πόνημα, έχει για διάφορους λόγους, κάποιοι εκ των οποίων εξηγούνται παρακάτω, πλέον κορεστεί. Έτσι, αποφασίσαμε να κλείσουμε τον κύκλο της έκδοσης, καθώς και του ίδιου του Μετώπου.

 

Ο τρόπος, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη δράση και τη σκέψη μας, έχει διττό χαρακτήρα. Έχει ως εφαλτήριο την προσωπική μας απόλαυση και αυτοπραγμάτωση και ως συνέχεια την απόπειρα να ανοιχτούν περάσματα μέσα στον κοινωνικό βούρκο, από όπου μπορούν να βγουν στην επιφάνεια εκείνες οι μικρές δυναμικές ζωτικότητας και αλήθειας, που πνίγονται από την κανονικότητα. Περίπου όπως ο χρυσοθήρας ψάχνει για ψήγματα χρυσού σε έναν απέραντο λασπότοπο. Έχουμε ξαναπεί και το πιστεύουμε ακόμα πως όταν τα υποκείμενα οποιουδήποτε πράγματος αντιλαμβάνονται πως το πράττειν τους βαλτώνει, πρέπει να το καταστρέφουν χωρίς συναισθηματισμούς. Η διαρκής εξέλιξη ανακόπτεται και σαπίζει, όταν ένα εγχείρημα γίνεται αυτοσκοπός, χωρίς παράλληλα να εξυπηρετεί στο σύνολό του τον σκοπό, για τον οποίο δημιουργήθηκε. Και αν για το πρώτο σκέλος έχουμε πολλά θετικά να πούμε για εμάς, στο δεύτερο χάσκει το ίδιο κενό, που εντοπίσαμε στις αρχές. Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν αποτύχαμε εμείς να τρυπήσουμε το έδαφος πάνω από τη φλέβα ή αν έχει εκλείψει εκείνη η σπάνια ράτσα ανθρώπων, που δεν βολεύεται με την πεζότητα του κόσμου και ψάχνει πάντα καινούριες διανοητικές περιπέτειες και δυνατές σωματικές και ψυχικές εμπειρίες. Το σίγουρο είναι πως αν υπάρχει, είναι προς το παρόν αόρατη. Εμείς ποτέ δεν θελήσαμε να δημιουργήσουμε αγοραστικό κοινό για ακόμα ένα αναρχικό παραμάγαζο και για το γεγονός πως δυστυχώς πολλοί επέλεξαν το δρόμο της κατανάλωσης και όχι της διαλεκτικής, δεν ευθυνόμαστε εμείς. Ίσως κάποιος θα μπορούσε να πει πως είναι πολύ νωρίς. Εμείς νομίζουμε πως η ποιότητα των πραγμάτων φαίνεται από την αρχή τους. Όταν τα θεμέλια μπαίνουν σε βάλτο, το οικοδόμημα είναι καταδικασμένο να γκρεμιστεί με πάταγο και απώλειες. Αυτό, που εμείς βλέπουμε να συμβαίνει, δεν είναι ο σχηματισμός ενός ρεύματος, στα πλαίσια του οποίου προωθείται η ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών και που γεννιέται και μια επιθετική αναρχική θεωρία και πρακτική. Αντίθετα, βλέπουμε να δημιουργείται ένα έκτρωμα ανωριμότητας, επιφανειακότητας, μεγαλοστομίας και lifestyle, το οποίο εκτονώνεται σε αραιούς υπερφίαλους ακτιβισμούς και αυνανίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναγνωρίζοντας πως τόσο μέσω του εντύπου όσο και μέσω της δραστηριότητάς μας γενικότερα, έχουμε συμβάλλει άθελά μας σε αυτήν τη φάρσα, που ούτε αναρχική, ούτε νέα είναι, οφείλουμε να παραδεχτούμε τα παραπάνω. Ξεκινήσαμε θέλοντας να ξεφύγουμε από το καρκίνωμα του “αναρχικού χώρου”, ώστε να συμβάλουμε στη δημιουργία κάτι καινούριου και όχι για ναπροκαλέσουμε απλά μια μετάσταση της ασθένειας. Οπαδοί, αυλικοί, χειροκροτητές, τσοπάνηδες, ανεγκέφαλοι κάγκουρες, ψευτόμαγκες και αναρχογκόμενες με militant αισθητική και πόζα δεν έχουν θέση ανάμεσά μας. Υπάρχει ένα ολόκληρο “κίνημα”, όπου μπορούν να απορροφηθούν (πράγμα που θα κάνουν οι περισσότεροι) και δεν χρειάζονται εμάς. Θεωρώντας, λοιπόν, πως και εμείς πήραμε ό,τι θέλαμε να πάρουμε και δεν φαίνεται κάτι αξιόλογο να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα μέσα από αυτήν την προσπάθεια, αποφασίσαμε πως αυτή δεν έχει πια νόημα ύπαρξης σε αυτό το επίπεδο.

 

Ως προέκταση των παραπάνω, έχει μια σημασία να γίνει κατανοητό το εξής: στον πυρήνα αυτού του εγχειρήματος δεν ήταν ούτε η παραγωγή λόγου, ούτε η αντιπληροφόρηση, ούτε η διάχυση. Αυτά αποτελούσαν εκφάνσεις του πυρήνα, ο οποίος δεν ήταν άλλος από την πρόκληση. Δεν μιλάμε για την επιφανειακή και φτηνή πρόκληση, στην οποία μας έχει συνηθίσει ο κόσμος του θεάματος και οι αυλικοί του. Μιλάμε για εκείνο το συναίσθημα, που πυροδοτεί εκείνες τις μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις μέσα στον άνθρωπο, που δημιουργεί αυτά τα όμορφα και αιματηρά εσωτερικά πεδία μάχης, που ο καθένας αναμετριέται με τις αντιφάσεις του, τις κατεστημένες αντιλήψεις του, τα φαντάσματα, που του έχει καρφώσει η κοινωνία στο κεφάλι. Εκείνα τα μέρη, όπου ο καθένας αναμετριέται με τον εαυτό του. Σημαντικό κομμάτι, λοιπόν, ήταν η ανάδειξη, με διάφορους τρόπους, εκείνων των εμπειριών, των συναισθημάτων, των κραυγαλέων αντιφάσεων και προβληματικών, που έχουμε όλοι μας και προκαλούνται (ιδιαίτερα στους αναρχικούς, που συνηθίζουν να πατούν σε δύο υπαρξιακές βάρκες) από παγιωμένες ιδεολογικές επιταγές, θεωρητικές παρωπίδες και την επιρροή όλων των φαντασιακών δημιουργημάτων, που η ανθρωπότητα δημιούργησε για να καλύψει πρόχειρα τη γύμνια της. Η παράθεση εκείνων των συναισθημάτων και πτυχών της ανθρώπινης φύσης, που ο τρισκατάρατος ανθρωπισμός τριπλοκλείδωσε στο μπουντρούμι της Ηθικής, για να μη μολύνουν το γκροτέσκο δημιούργημά του. Αυτή ήταν, λοιπόν, η φιλοσοφία πίσω από την επιλογή της ύλης του εντύπου, προσπαθώντας να τραβάμε με διάφορους τρόπους την πρόκληση στα άκρα, εκεί που, όπως πολύ σωστά είπαν κάποτε κάποιοι σύντροφοι, δοκιμάζονται τα πάντα.

 

Κλείνοντας, να απευθυνθούμε για τελευταία φορά από αυτό το βήμα σε εκείνο το αστείο κοπάδι των κόκκινων οπαδών της μιζέριας, των ψευτομαύρων απολιθωμένων ανθρωπιστών και των ημιαγρίων παρατρεχάμενών τους και των κινηματικών κωμικών περσόνων, το οποίο αποτέλεσε και αποτελεί τους επικριτές μας. Τσάμπα χαμογελάτε. Εμείς έχουμε την αξιοπρέπεια και το θάρρος να σκοτώνουμε με τα ίδια μας τα χέρια ό,τι φτιάχνουμε, όταν εκείνο στερέψει, αντί να το διατηρούμε σε μηχανική υποστήριξη, ενώ σαπίζει από τα μέσα. Μη νομίζετε ούτε για δευτερόλεπτο πως έχετε έστω και το ελάχιστο μερίδιο συμμετοχής σε αυτήν μας την απόφαση.

 

Ένας κύκλος κλείνει, λοιπόν. Άλλοι από εμάς θα ξαποστάσουν για λίγο, άλλοι θα ριχτούν σε νέα πειράματα, άλλοι τίποτα από τα δύο. Το σίγουρο είναι, πάντως, πως για τον καθέναν από εμάς, για το καλό ή το κακό μας, ο ήλιος θα συνεχίζει πάντα να ανατέλλει…

 

Και αφού μείναμε στο τρόχισμα μονάχα, είναι καιρός να αφήσουμε παραπέρα τα σπαθιά μας. Ίσως αυτά διψούν για αίμα πιότερο από εμάς. Όσο για την αλήθεια, ποιος ξέρει; Εκείνη έρχεται, όταν θελήσει. Ίσως κομματιασμένοι από την προσπάθεια ή σε ένα ντελίριο πυρετού· θα τη βρούμε.

 

Τα πρώην μέλη του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

Σήμα 2(παραλλαγή)

Πηγή: Inter Arma

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Για τη διαρκή Αυγή του πιο Μαύρου Ήλιου