Category Archives: Τεχνη

“Μαύρα τριαντάφυλλα”, Renzo Novatore

Ήμουν ξαπλωμένος στο μωβ μου κρεβάτι – δεν ξέρω για πόσο – , αλλά δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Οι κρόταφοί μου άρχισαν να πάλλονται, το κούτελό μου έκαιγε σαν να είχα πυρετό, στο μυαλό μου στριφογύριζε ένα συνοθύλευμα ζοφερών σκέψεων και καταριώντας, μάταια εκλιπαρούσα τον Μορφέα να με πάρει στην αγκαλιά του.

Ξαφνικά, είδα την πόρτα του δωματίου μου να διαρρηγνύεται και ελαφρά, ένα Απρόβλεπτο μπήκε.

Την κοίταζα: τα όμορφα, βαθιά της μάτια κρατούσαν όλα τα μυστικά του ουρανού και όλα τα μυστήρια των θαλασσών. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και μακριά. Το άρωμα του ώριμου ροδιού μεταφερόταν απαλά από το στόμα της, αναμένοντας το ανυπόμονο δάγκωμα. Τα ρόδινα χέρια της ήταν λεπτά και διαφανή και τα μικροσκοπικά της πόδια ήταν λευκά και γεμάτα χάρη. Continue reading “Μαύρα τριαντάφυλλα”, Renzo Novatore

“Μπαλάντα Στην Αγαπημένη”, François Villon

Ψεύτρα ομορφιά, που τόσο μου κοστίζεις.
Γλυκειά υποκρίτρα, με καρδιά σκληρή,
αγάπη, που σαν πέτρα δε λυγίζεις.
Του μαύρου χαλασμού μου εσύ αφορμή,
που τη καρδιά μου θες να δεις νεκρή.
Περήφανη, που θάνατο όλο σπέρνεις.
Ανήλεη δε σου λέει ποτέ η ψυχή,
αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις;

Τη συμπόνοια, που εσύ δε μου χαρίζεις,
κάλλιο να ζήταγα αλλού μα δε βολεί,
απ’ το φαρμάκι που όλο με ποτίζεις,
για να γλιτώσω φεύγω όλος ντροπή.
Βοήθεια, ωιμέ! Μεγάλη και μικρή,
έτσι, άμαχο νεκρό, γιατί με σέρνεις;
Λυπήσου με πια, δείξου σπλαχνική…
Αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις.

Θα’ ρθεί καιρός που κλαίοντας, θ’ αντικρύζεις
μαραμένη την άνθησή σου αυτή.
Πώς θα γελώ, αν μπορώ, όταν θα τσακίζεις;
θε να ‘μαι τότε γέροντας κι εσύ,
άσχημη, δίχως χρώμα και ζωή.
Μέθα λοιπόν και τη χαρά μη παίρνεις
απ’ όλους, όσο κι αν είσαι και ζωηρή
κι αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις!

Πρίγκιπα, απ’ όλους πρώτα εσύ εραστή,
πιότερο η θλίψη ας μη σε συνεπαίρνει.
Έχει όμως χρέος, κάθε καρδιά πιστή,
αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνει…

“Η συγγραφή είναι η απόλυτη γουρουνιά”, Antonin Artaud

Οι άνθρωποι που βγαίνουν απ’ το αφηρημένο ώστε να δοκιμάσουν να συγκεκριμενοποιήσουν ό,τι μαλακία τους κατεβαίνει στο μυαλό, είναι γουρούνια.

Κάθε λογοτεχνικό σινάφι είναι γουρουνίσιο, κι ιδιαίτερα αυτό της εποχής μας.

Όλοι αυτοί που έχουν ορόσημα μέσα στο πνεύμα τους, θέλω να πω σε ένα συγκεκριμένο σημείο του κεφαλιού τους, σε μια αυστηρά προσδιορισμένη θέση μες στον εγκέφαλο τους, όλοι αυτοί που είναι ή δηλώνουνε κύριοι της γλώσσας τους, όλοι αυτοί για τους οποίους οι λέξεις έχουν σημασίες, όλοι αυτοί για τους οποίους υπάρχουν υψόμετρα στη ψυχή, και ρεύματα στη σκέψη, αυτοί που ενσαρκώνουν το πνεύμα της εποχής και ονοματίζουν τα ρεύματα της σκέψης, όλοι αυτοί που με κάνουν να σκέφτομαι τα μονότονα και προκαθορισμένα γαμήσια τους και εκείνο το σκούξιμο του αυτόματου που σκορπίζει στους τέσσερις ανέμους το πνεύμα τους,

– ΕΙΝΑΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ. Continue reading “Η συγγραφή είναι η απόλυτη γουρουνιά”, Antonin Artaud

”Αίμα στην άσφαλτο”, Φ. Μπαρλάς

Αυτό συνέβη στα Χαφτεία, εκεί όπου διασταυρώνονται αι οδοί Πανεπιστημίου και Πατησίων, και οι συγκεντρωμένοι στα εκατέρωθεν πεζοδρόμια διαβάτες περιμένουν την συγκατάθεση του αστυφύλακος για να περάσουν απέναντι.

Ήταν, λοιπόν, μεσημέρι-και, όπως συνήθως, κόσμος πολύς επερίμενε, κι από τις δυο μεριές, μ’ έναν αστυφύλακα επικεφαλής η κάθε παράταξις, που το κράνος του εγυάλιζε στον ήλιο.

Αίφνης, οι αστυφύλακες έδωσαν το σύνθημα, και οι δυο παρατάξεις ξεκίνησαν, βαδίζοντας κατά μέτωπον… Continue reading ”Αίμα στην άσφαλτο”, Φ. Μπαρλάς

Κυκλοφορία – έκδοση της μπροσούρας “Απέχθεια”

Απέχθεια

Εξώφυλλο

Εσωτερικό της μπροσούρας

Πρόλογος της έκδοσης

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην έκδοση της παρούσας μπροσούρας, θεωρώντας πως ο ποιητικός λόγος και οι προβληματισμοί που σκιαγραφούνται σε όλο το εύρος της «Απέχθειας» είναι αναπόσπαστο τμήμα της δικής μας αντίληψης για τον μηδενισμό. Αποτελεί έκδοση της ήδη υφιστάμενης μεταφρασμένης από τα αγγλικά ηλεκτρονικής μπροσούρας, η οποία μέχρι σήμερα δεν υπήρχε σε φυσική μορφή. Θέλοντας να αφήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο απαράλαχτη τη δουλειά που είχε γίνει, αποφασίσαμε να αφήσουμε το περιεχόμενο της έκδοσης ως είχε, διατηρώντας την υπάρχουσα μορφοποίηση και αρτιστική πλαισίωση.

Για εμάς, ο λογοτεχνισμός δεν αποτελεί εμπόδιο στην έκφραση του μηδενιστικού λόγου, εφόσον θεωρούμε πως αυτός είναι κτήμα μειοψηφιών και όχι εμπόρευμα προς κοινωνική κατανάλωση. Τούτου λεχθέντος, μας είναι παντελώς αδιάφορο το να «διαφωτίσουμε» τις μάζες ή να καταστήσουμε το λόγο και τους προβληματισμούς μας προσιτούς σε αυτές. Εξάλλου, η ίδια η φύση του μηδενιστικού κύκλου “Contra Omnes” αντικατοπτρίζεται πλήρως εδώ, αφού για εμάς ένα σημείο αναφοράς δε λειτουργεί ως πομπός σε ευρεία φάσματα καταναλωτών, αλλά ως ένα μέσο προσωπικής έκφρασης και κατάθεσης στη δημόσια σφαίρα των δικών μας οπτικών για τον προσωπικό αναρχικό πόλεμο. Αυτό δε σημαίνει πως αντιπαθούμε ή αποφεύγουμε τη συνάντηση με άλλους συντρόφους ή ομαδοποιήσεις, το αντίθετο. Η διαφορά είναι, όμως, πως τα κριτήρια τίθενται από εμάς και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη θεώρησή μας.

Θα πρέπει στο σημείο αυτό να γίνει μια διευκρίνιση. Η χρήση του ποιητικού λόγου δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε αποκλείει το λόγο που δεν εφάπτεται σε αυτό το γλωσσικό πλαίσιο. Ούτε πρόκειται ποτέ να θεωρήσουμε πως οιοσδήποτε επιχειρεί να εκφραστεί με παρόμοια γλώσσα, συνήθως καταλήγοντας κακέκτυπο, φέρει κάποια a priori εγγύτητα με το δικό μας εγχείρημα. Ιδιαίτερα εφόσον αντιλαμβανόμαστε πως σήμερα εκείνοι οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται μηδενιστές χωρίς επουδενί να μπορούν να στηρίξουν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, πληθαίνουν συνεχώς και η χρήση της ποιητικής γλώσσας λειτουργεί πολλές φορές για αυτούς ως πολιορκητικός κριός για τη διάρρηξη των τειχών της αποδοχής.

Η «Απέχθεια» δεν αποτελεί ένα μετεφηβικό ξέσπασμα, δεν αποτελεί συνειδησιακή σύγχυση, αλλά μια ειλικρινή αποτύπωση του πεσσιμιστικού μηδενισμού. Όσο μας αφορά, ο πεσσιμισμός είναι εγγενές στοιχείο του μηδενισμού μας, είναι σάρκα απ’ τη σάρκα του και στα πλαίσια αυτά προχωρούμε στην έκδοση.

Η μπροσούρα αφιερώνεται στο σύντροφο που προχώρησε στη μετάφραση του αγγλικού πρωτοτύπου τον Ιανούριο του 2014.

Μηδενιστικός Κύκλος – Contra Omnes
Αθήνα, Ιούνιος 2015

Μηδενιστικός Κύκλος - Contra Omnes2
contra_omnes@riseup.net

“Ένα γράμμα απ’ την 21η και 22α Μαΐου”

Αγαπητή συντρόφισσα,

Σήμερα περισσότερο από ποτέ βρίσκω δύσκολο να γράψω αυτές τις γραμμές. Ήθελα να γεμίσω αυτή τη σελίδα με όμορφες φράσεις αλλά, διαταραγμένος απ’ την πραγματικότητα, συγκρατούμαι. Ζώντας από χθες στο αύριο και χωρίς παρόν σταματάω, θα ήθελα να σου πω πόσο σε θέλω χωρίς να με κυροαρχήσει αυτή η ντροπή… Continue reading “Ένα γράμμα απ’ την 21η και 22α Μαΐου”

“Η εισβολή της μαύρης πεταλούδας του Πόρου”, Μ. Σαχτούρης

Κάθε χρόνο
κατὰ τὸ μήνα Αὔγουστο
εἰσβάλλει στὸ προαύλιο
τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Πόρου
ἡ μαύρη πεταλούδα τοῦ Μοναστηριοῦ
πετάει ἀπὸ πέτρα σὲ πέτρα
τὰ παιδιὰ προσπαθοῦν
νὰ τὴν πιάσουν
ἀλλὰ δὲν τὸ κατορθώνουν
εἶναι ἡ Ἅγια-Πεταλούδα
τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Πόρου
πετάει ἀπὸ πέτρα σὲ πέτρα
μόνο γιὰ λίγες μέρες
κι ὕστερα χάνεται
γιὰ νὰ ξαναεμφανιστεῖ
πάλι τὸν ἄλλο Αὔγουστο
ἡ Ἅγια μαύρη-Πεταλούδα
τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Πόρου…

“Παιδί του περιβόλι μου…”. Κ. Παλαμάς

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..

Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..

“Είσαι η γη και ο θάνατος”, C. Pavese

Είσαι η γη και ο θάνατος
Η εποχή σου είναι το σκοτάδι και η σιωπή
Δεν ζει τίποτε που να είναι πιο μακριά από το γλυκοχάραμα όσο εσύ
Όταν φαίνεται πως ξυπνάς είσαι μονάχα πόνος
Tον έχεις στα μάτια και στο αίμα
Αλλά εσύ δεν αισθάνεσαι
Ζεις
Όπως ζει μια πέτρα
Όπως το σκληρό χώμα
Και σε ντύνουνε όνειρα, κινήσεις, αναφιλητά
Που εσύ αγνοείς
Ο πόνος
Όπως το νερό μιας λίμνης
Τρέμει και σε κυκλώνει
Είναι κύκλοι στο νερό
Εσύ τους αφήνεις να διαλυθούν
Είσαι η γη και ο θάνατος…

“Η πηγή”, Μ. Σαχτούρης

Φεγγάρι πεθαμένο μου
γιὰ ξαναβγὲς καὶ πάλι
θέλω νὰ δῶ τὸ αἷμα σου
δὲν ἔκαιγες λυχνάρι
φώτιζες
τὸ φοβισμένο πρόσωπο
θέλω νὰ δῶ
τὸ φοβισμένο πρόσωπο
τώρα
πάλι καὶ πάλι
τότε
ὅλο τὸ σῶμα μου ἦταν
μιὰ πληγὴ
φεγγάρι
μιὰ πηγὴ
καὶ φώτιζε
τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι

Φεγγάρι πεθαμένο μου
θέλω νὰ δῶ τὸ αἷμα σου
τώρα
πάλι καὶ πάλι