Tag Archives: Niger Lupus Negationis

Για τις πρόσφατες εξελίξεις σε σχέση με την οικονομία και τον συνεπακόλουθο διάλογο περί αυτής

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι γενικώς γνωστά, οπότε δε θα είχε πολύ νόημα η εκ νέου σκιαγράφησή τους. Αυτό που έχει, ωστόσο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις του κοινωνικού εργοαστασίου και των ριζοσπαστικών του κύκλων και ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι που δεν τοποθετούν εκεί τον εαυτό τους αρνούνται να ψιλαφίσουν την πραγματικότητα με βάση το ρεαλισμό και των ερμηνευτικών τους εργαλείων, αλλά σπαύδουν με μόνο γνώμονα μια μυωπική ανάγνωση της πραγματικότητας. Continue reading Για τις πρόσφατες εξελίξεις σε σχέση με την οικονομία και τον συνεπακόλουθο διάλογο περί αυτής

“Δευτερος Χαοτικος Κυκλος”: Σκεψεις πανω στο ζητημα της αλληλεγγυης και της καταστροφης των φυλακων

Στη γλώσσα των βουβών, η λαγνεία του Θανάτου ταυτίζεται με τη βούληση˙ είναι σαφώς επόμενο η άρνηση μια τέτοιας αξιοθρήνητης συνθήκης να μαστιγώνεται με κάθε δυνατό μέσο. Ποιος μπορεί, όμως, να επικαλεστεί το φάντασμα της ελευθερίας για την επιλογή της διάρρηξης της νηνεμίας του βούρκου ; Ο εικονοκλάστης μηδενιστής αναζητά στη δική του ρήξη με το υπάρχον τις στιγμές εκείνες κατά τις οποίες ενώ δεν πάυει να αποτελεί μέρος του, σηκώνει την πέννα της κριτικής και τη μετατρέπει σε μαχαίρι έμπρακτης άρνησης. Η σύνδεση της σκέψης με την πράξη δεν ανυψώνει το δρον υποκείμενο στο βάθρο ενός στρεβλού φαντασιακού, ούτε το μετατρέπει σε προσφορά στο βωμό μιας ιδέας, αλλά του δίνει τη δυνατότητα να ενσαρκώσει το θεωρητικό του στασιασμό και να βιώσει την ολοκληρωτική ρήξη με το σύνολο του κοινωνικού οικοδομήματος. Continue reading “Δευτερος Χαοτικος Κυκλος”: Σκεψεις πανω στο ζητημα της αλληλεγγυης και της καταστροφης των φυλακων

Ηλεκτρονικη Μπροσουρα: Μια συμβολη στο ζητημα της γλωσσας

[:en]Για το ζήτημα της γλώσσας

Μια συμβολή στο ζήτημα της γλώσσας

Δεύτερος Χαοτικός Κύκλος: Κριτική στη γλώσσα από μηδενιστική οπτική

Μια πενιχρή και κυρίως πρωτόλεια συνεισφορά στην κριτική της γλώσσας από μηδενιστική σκοπιά αποτελεί το παρόν κείμενο. Αναμφίβολα, η γλώσσα ως μηχανισμός επιβολής και επικοινωνίας, ως μέσο, δηλαδή, διάχυσης των συστηματοποιημένων κανόνων και των αξιών που εγκολπώνονται στο γλωσσικό περιβάλλον της, δε θα μπορούσε παρά να αποτελέσει στόχο της μηδενιστικής κριτικής στο υπάρχον, δεδομένου, δε, του ότι ίσως μεγάλο μέρος αυτού που αποκαλούμε υπάρχον οφείλεται εν μέρει στους μηχανισμούς και τις λειτουργίες των τεθειμένων γλωσσικών πλαισίων που το κοινωνικό σώμα διαχειρίζεται. Continue reading Ηλεκτρονικη Μπροσουρα: Μια συμβολη στο ζητημα της γλωσσας

Ηλεκτρονικη Μπροσουρα: Πρωτος Χαοτικος Κυκλος, συλλογη κειμενων απ’ την πορεια προς τη σταχτη

1ος Χαοτικός Κύκλος

Πρώτος Χαοτικός Κύκλος

συλλογή κειμένων απ’ την πορεία προς τη στάχτη

Λίγα λόγια για την έκδοση

Στην παρούσα µπροσούρα δηµοσιεύονται για δεύτερη και τελευταία φορά τα κείµενα του πρώτου χαοτικού κύκλου, όπως αυτάτοποθετήθηκαν χρονολογικά στα τέσσερα τεύχη της Μηδενιστικής Πορείας για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους, καθώς και ένα ακόµη κείµενο, γραµµένο υπό µορφή επιλόγου και ηµιτελές, σαν επιστέγασµα της ολοκλήρωσης ενός κύκλου που µέσα από τις κατατεθειµένες αντιλήψεις, τις όποιες εκτιµήσεις και τις αναπόφευκτες αντιφάσεις (µε µεγαλύτερη αυτή της αλληλεγγύης) οριστικοποίησε το τέλος ενός υπαρξιακού ταξιδιού και την αρχή ενός επόµενου. Δηµοσιεύονται, επίσης, και κάποια παλαιότερα κείµενα µε παρόµοιο περιεχόµενο.

Τα κείµενα δηµοσιεύονται συγκεντρωτικά στο παρόν πόνηµα, όχι επειδή θεωρώ ότι έχουν κάποια ιδιαίτερη αξία ή είναι απαραίτητο να διαβαστούν, αλλά για λόγους προσωπικής θέλησης και ευχαρίστησης. Κάθε κείµενο που παρατίθεται παρακάτω είναι απολύτως προσωπικό, χαρακτηριστικό µιας ειλικρινούς και συνεχώς δοµούµενης αντίληψης για την Αναρχία ως βίωµα της συνείδησης και το Μηδενισµό σαν αναλυτικό εργαλείο της πραγµατικότητας.

Φυσικά καµία θέση δεν οφείλει να παραµένει αµετάβλητη. Η εµµονή της συνέπειας δεν παύει να είναι αλυσίδα και ετεροκαθορισµός όταν κανείς εκπορεύεται από αυτή. Μα ταυτόχρονα, όσα και αν έχουν αλλάξει, όσες αντιλήψεις και αν έχουν σε συγκεκριµένα ζητήµατα διαφοροποιηθεί, τα κείµενα που συµπεριλαµβάνονται στην µπροσούρα χαρτογραφούν µια διαλεκτική πορεία, ένα σφυροκόπηµα του µυαλού, γεγονός σε κάθε περίπτωση χρήσιµο.

Ο δικός µου Μηδενισµός

«Πρέπει να ληφθεί υπόψη τούτος ο περιορισµός: Ότι πρόκειται να πώ, δεν αφορά στο συνηθισµένο άνθρωπο των ηµερών µας! Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που ενώ έχει εµπλακεί µε το σηµερινό κόσµο, ακόµη και στα πιό προβληµατικά και παροξυσµικά σηµεία του, ενδόµυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσµο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του ν’ ανήκει σε µια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του»

Ιούλιος Έβολα, «Ιππεύοντας την τίγρη» – 1961

Αυτό ήταν και είναι ο µηδενισµός, αν θέλετε την προσωπική µου γνώµη και τη θαυµάσια αποτύπωση των τραγικών µειοψηφιών από το µαύρο βαρώνο του φασισµού. Ένα υπαρξιακό ξέσπασµα, το ξέρασµα εκείνο της εποχής, αλλά και της συνείδησης. Τι είµαστε, σύντροφοι, τι άλλο, εκτός από την επιβλητική τερατογέννηση της εποχής µας ; Μα µη βιαστείτε να µε εντάξετε στο ίδιο στρατόπεδο µε τους απογοητευµένους εκείνους από την αδράνεια των καιρών και των µαζών. Ο δικός µου πεσσιµισµός δεν αφορά τις συνθήκες, αλλά το µεγαλύτερο σφάλµα όλων. Την τραγική εκείνη συνειδητοποίηση της µηδαµινότητας. Κι αν είναι άπαντες βυθισµένοι στα βαλτόνερα του «nichts sein», υπάρχουν κάποιοι, εξίσου βυθισµένοι, που το γνωρίζουν. Το σφάλµα, σύντροφοι, δεν είναι οι µάζες, αλλά εµείς. Πόσο µακάριοι και καταραµένοι ταυτόχρονα είναι άραγε όσοι µπόρεσαν να δουν µέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη!

Τι άλλο είναι ο µηδενισµός εκτός από το δίκοπο µαχαίρι της άρνησης ; Μιας άρνησης τόσο έντονης και ψυχοφθόρας που σε αφήνει µετέωρο, βυθισµένο σε µια τραγικότητα, όχι δραµατικότητα, που καθιστά το µηδενισµό όχι απλώς λέξεις σε ένα χαρτί, αλλά ειλικρινές βίωµα, κοµµάτι που συνδέθηκε εντός σου µε τάσεις που ίσως προϋπήρχαν και δεν αποτυπώνονται πλέον σηµειολογικά ή µεταφορικά στα πλαίσια µιας θεώρησης, αλλά µετατρέπονται σε σώµα απ’ το σώµα του υποκειµένου, όπως είναι ο αντικοινωνισµός και ο πεσσιµισµός. Αυτό είναι ο µηδενισµός που εγώ αντιλαµβάνοµαι. Ένα ταξίδι στα όρια των αντοχών του ίδιου του µηδενιστή, η προσέγγιση της απόλυτης υπαρξιακής πρόκλησης και η συνεπακόλουθη πτώση, όχι στο τέλος του ταξιδιού, τέτοιο παρά τις γνώµες των περιττών, δεν υπάρχει. Η πτώση έρχεται όταν η άρνηση φτάσει να ξεσκίσει κάθε «πολιτικό» σπέρµα και σχεδιασµό εντός σου, κάθε ψήγµα προοπτικής και σκοπού.
Niger Lupus Negationis

Περιεχόμενα

Πρώτος Χαοτικός Κύκλος

Λίγα λόγια για την έκδοση σελ.4

Μηδενισµός και Οργάνωση σελ.6

Ενάντια στον Αναρχισµό σελ.16

Κατασπαράσσοντας την ιδεολογικοποίηση
του Μηδενισµού σελ.32

Σύντοµη προσέγγιση στο αντιδικαστικό ζήτηµα σελ.45

Λύσσα και Συνείδηση σελ.48

Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρµο… Ξηµέρωσε. Ο ρουφιάνος ανοίγει τα µάτια. σελ.59

Ένας επίλογος σελ.64

Λοιπά Κείµενα

Για τον Αντιφασισµό σελ.69

Για τον Αναρχοµηδενισµό σελ.73

“Δευτερος Χαοτικος Κυκλος”: Για τους εραστες του Θανατου

Εγώ είμαι παρατηρητής. Και οι παρατηρητές δε ζουν. Ή μήπως ζουν ; Στον καιρό του θανάτου των ποιητών, εκείνων των παρανοϊκών που δολοφόνησαν το θεό και αυτοκτόνησαν, μπορεί κανείς να αναστήσει την ποίηση ; «Οι ποιητές είναι ανειδείς απέναντι στα βιώματά τους: τα εκμεταλλεύονται», έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους. Έχεις πάρει άραγε, εσύ ο ηλίθιος που με διαβάζεις, ποτέ την απόφαση να πορευτείς έστω για λίγα λεπτά σιωπηλός με λίγο χαρτί και μελάνι πλάι στην ανθρώπινη ομήγυρη ; Θα παρατηρούσες, με μεγάλη πιθανότατα έκπληξη, πως οι άνθρωποι διαρκώς τρέχουν. Τρέχουν όπως τρέχουν τα μάτια σου πάνω σ’ αυτές τις γραμμές, κυριευμένοι από μια παράλογη εμμονή να ανακαλύψουν τι κρύβει για τα κουφάρια τους το επέκεινα. Continue reading “Δευτερος Χαοτικος Κυκλος”: Για τους εραστες του Θανατου

“Φυλακη”, Niger Lupus

Μετέωρος, χωρίς ελπίδα και σκοπό.

Ευλογία και κόλαση˙ ξέρασα

από μέσα μου την περιφρόνηση για

τα ανθρώπινα

Μα μπλέχτηκα στα στάχυα ενός

κάμπου με ποντίκια που ομοίαζαν θεών

στα μάτια μου

Ένα σκιάχτρο πόθησα να φιλήσω.

Κάποτε ίσως αρνιόμουν την κόλαση

για μια πεδιάδα και έναν ορμητικό

χείμαρρο˙ για μια ζωή

ασάλευτης μοναξιάς. Τώρα πια όμως

δεν μπορώ των Ταρτάρων τη βοή

ν’ αποχωριστώ

Και με ανάκιους συγκατάδικους γυρνάω

“Προς το Προλεταριατο”

Ω αδελφοί μου, κλείστε τ’ αυτιά σας
σ’ όσους εγκλημάτησαν κατά των θεών.
Ακόμα κι ο λόγος τους εγκληματικός είναι.
Η ανάσα τους βρωμάει θειάφι
και ποτέ δε θα σας σφίξουν το χέρι.
Προδότες είναι της Τάξης τους
και σας χλευάζουν χειρότερα κι απ’ τ’ αφεντικά σας
να βασιστείτε πάνω τους δε θα μπορούσατε ποτέ
δεν έχουν τον παραμικρό σεβασμό
για το μόχθο και τη δουλειά.
Λένε πως δε νανουρίζονται,
μα στους πολλούς μοιάζουν δηλητηριοπότες.

Ω, αδελφοί μου, αλήθεια είστε εσείς
η ρίζα της επανάστασης και του νέου κόσμου
οι χτίστες. Μα αυτοί οι νοσηροί και βλάσφημοι
φτύνουν χολή για τια ιδανικά σας και
κατεδαφίζουν το όραμα της κόκκινης ανατολής.

Τσακίστε τους, ω αδελφοί μου, αυτούς τους περιττούς
Εχθροί είναι του Λαού και παντοτινός κίνδυνος
Να διαταράξουν θέλουν και όχι να οικοδομήσουν.
Τσακίστε τους, λοιπόν, ω ευγενικοί εργάτες !
Θάψτε τους βαθιά στο χώμα και σηκώστε το Μέλλον
στις πλάτες σας.

Αφήστε τους να χαμοσέρνονται στον Άδη
όσο οι κόκκινες πλατείες υποδέχονται τους Ήρωες και
τιμούν τους νεκρούς της Επανάστασης. Ιδανικά, ω αδελφοί μου
Ιδανικά και Ηθική ! Ηθική και τάξη, τάξη και Τάξη.

Niger Lupus Negationis

Το ποίημα είχε δημοσιευθεί στο 2ο τεύχος της “Μηδενιστικής Πορείας”

“Ατιτλο”, Niger Lupus

Σήκω. Σήκω και κοίταξε
τριγύρω τον κόσμο που
ετοίμασαν για σένα.
Κι αρνσήσου τον’ αρνήσου τον με όλη σου
τη δύναμη.
Μην προσπαθήσεις να γίνεις αυτό που
πρέπει, το ιδανικό’ γίνε αυτό που είσαι.
Οι συγγραφείς κι οι “ειδικοί” πλασάρουν
εγχειρίδια ζωής.
Κάψτα όλα, και ακόμα, αν
καταλήξεις ότι κι αυτό είναι
ένα τέτοιο, κάψτο κι αυτό ‘ κάψε
κι εμένα μαζί.
Η φωτιά και η άρνηση είναι το όπλο σου.
Το ξέρεις καλά ότι η υποταγή είναι
ο γδάρτης της ζωής και του είναι.
Αγνόησέ μας αν κάπου κάπου
αναζητάμε την αλήθεια. Εσύ
ξέρεις ότι αυτά είναι μπούρδες.
Αλήθεια δεν υπάρχει.
Απλά τυφλωνόμαστε, αλλά χωρίς
κακή πρόθεση.
Γνωρίζεις καλά ότι κανείς δε
θα φέρει ευτυχία και γαλήνη.
Απολύτως κανείς ‘ γι’ αυτό
αρνήσου να δεχτείς υποδείξεις
και κανόνες.
Πραγμάτωσε τη σκέψη σου, άσε
ελεύθερα τα συναισθήματά σου
και βίωσε κάθε σου πάθος.
Η ζωή είναι υπερβολικά σύντομη
για να τη χαραμίζουμε σε
ανούσιους τύπους και σκοπούς.
Ελευθέρωσε όλη τη δημιουργία
και την καταστροφή που
κρύβεις μέσα σου και κάψε τον
κόσμο ολόκληρο. Το δικό
σου και το δικό μου κόσμο.
Αρνήσου κάθε δέσμευση,
κάθε βραχνά που περιορίζει
εσένα και τα θέλω σου.
Εσύ που περιφρονείς κάθε
υβρεολόγο της ζωής και
επιδιώκεις το αδύνατο.
Το μυαλό και τη σκέψη σου κοίτα που
πλανούνται πάνω από το παρόν και τον
ακάθαρτο κόσμο μας.
Ζύγισε μέσα σου τα πάντα κι αποφάσισε
ποια αξίζουν για σένα.
Ξερίζωσε τα υπόλοιπα από μέσα σου και
μείνε μπρος στη συνείδησή σου γυμνή.
Και τότε θα γυρίσεις και θα
αντικρύσες τη μηδαμινότητα όσων σε
περιβάλλουν. Και θα είναι ξεκάθαρο πιο.
Είσαι αυτό που είσαι,
μακριά από κάθε θεό. Αρνείσαι κάθε
δεδομένη αλήθεια και στρέφεσαι
ενάντια σε κάθε ηθική.
Δέξου τις αδυναμίες όπως γίνονται
δεκτές οι δικές σου.
Γνωρίζεις το αυθόρμητο καλά.
Δεν καμόνομαι τον ποιητή.
Και συγχώρεσέ με αν νιώσεις
νουθεσία ή προσπάθεια επιβολής.
Ξέρεις ότι το σιχαίνομαι’ δεν είναι
πρόθεσή μου, απλά γράφω αυτά
που σκέφτομαι και βλέπω.
Και αφού καθίσεις ξανά, σκίσε
τη σκέψη μου και προχώρα.
Δημιούργησε, κατάστρεψε και
γίνε ένα με το πιο βαθύ
σκοτάδι σου. Η τάξη στο
μυαλό και τη σκέψη είναι
οδυνηρό πράγμα.
Βίωσε το χάος και θα
“γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει”.
Σ’ ευχαριστώ.

Για τον Αναρχομηδενισμο

Το τελευταίο διάστημα, και νομίζω πως αυτό γίνεται ευρύτερα αντιληπτό, έχει ξεκινήσει μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στο Μηδενισμό. Ίσως βρίσεκετε ως κοινωνικοί ένα τρόπο για να μεταθέσετε τις ευθύνες για τη μηδαμινή σας κοινωνική απεύθυνση και την αδυναμία σας να εκμεταλλευτείτε και να επνδύσετε στην απογοήτευση. Αν νομίζεις, όμως, Κάιν, εσύ και κάθε κοινωνικός, ότι καταφέρνεις κάτι άλλο πέρα από το να συσπειρώσεις τους κοινωνικούς με ένα κειμενάκι γεμάτο συναισθηματισμό και ανοησίες, κάνεις λάθος.

 
Είναι κατανοητό πως θεωρείς τους μηδενιστές περισσότερο επικίνδυνους για την Αναρχία από την ίδια την Εξουσία και τα αφεντικά. Αντιλαμβάνεσαι την Αναρχία ως μια δεδομένη αλήθεια, ιδεολογικοποιημένη σκέψη με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, πράγμα που φαίνεται και από τη χρήση της αλλοτριωτικής, για εμένα, λέξης αναρχισμός. Ως εκ τούτου είναι επόμενο να κατηγορείς τους μηδενιστές ότι αδυνατούν να κατανοήσουν και να εκφράσουν την αλήθεια του “αναρχισμού” σας.

 

Συνεχίζεις αναφερόμενος σε “φασιστικοποίηση της πολιτικής δράσης”. Καταρχάς, με ποια κριτήρια θεωρείς τη μηδενιστική επίθεση στο Κράτος, την Εξουσία και την Κοινωνία πολιτική δράση ; Η πολιτική απαιτεί κοινωνία με συνοχή και συγκεκριμένη δομή, πώς είναι δυνατόν η επίθεση σε αυτή, λοιπόν, να συγκροτεί πολιτική δράση ; Όσο για το χαρακτηρισμό “φασιστικοποίηση”, φαίνεται πως έχεις επινοήσει κάποιο πλαφόν βίας, όποιος ξεπεράσει το οποίο αυτομάτως χαρακτηρίζεται “φασίστας”. Ο φασισμός έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, σταματήστε να χρησιμοποιείτε τη λέξη αυτή για να χρωματίσετε ο,τιδήποτε απειλεί τον όμορφα καμωμένο κόσμο σας.

 

Και έρχομαι ακριβώς στο σημείο όπου αρνείσαι πλήρως τη Ζωή και τη Δύναμη, όπου εξυψώνεις τη βιολογική ύπαρξη σε αξία. Και φυσικά, ποιος άλλος χαρακτηρισμός θα “έξιζε” στους περιφρονητές της αξίας ; “Φαιοκόκκινοι τυχοδιώκτες” φωνάζει η αγέλη των πιθήκων του βάλτου προς την κορυφή του βουνού. Για μένα, η ύπαρξη δεν είναι αυταξία, απλώς παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα των επιλογών. Οι επιλογές έχουν για μένα σημασία, και ο καθένας είναι υπέυθυνος για τις δικές του.

 

Αδυνατώ να καταλάβω τη γενίκευση την οποία χρησιμοποιείς για να θέσεις τα χαρακτηριστικά των αναρχικών. “Ποτέ οι αναρχικοί δεν είχαν επιλεκτικές ευαισθησίες”, γράφεις. Λοιπόν, Εγώ έχω επιλεκτικές ευαισθησίες, αρνούμαι να επιδείξω αλληλεγγύη ή συμπόνοια προς κάθε μετανάστη αδιακρίτως απλώς επειδή φέρει αυτόν τον προσδιορισμό. Αρνούμαι να δεχτώ να συναγελάζομαι με “νοικοκυραίους”, θρήσκους και αδύναμους γλύφτες. Εάν εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ανθρωπιστή, Εγώ δεν είμαι τέτοιος. Γιατί εσύ έθαψες το Θεό των παπάδων και επάνω από το φρεσκοχτισμένο του μνήμα έσκουξες “Ζήτω ο Άνθρωπος”.

 

Εάν επιμένεις να πλάθεις Θεούς και να τους τοποθετείς στη θέση των παλιών που κατακρύμνισες, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα. Εγώ δε θα το κάνω. Φυσικά και κάθε αξία, είτε αστική, είτε αναρχική είναι στόχος μου. Δε θα έπρεπε να σου κάνει εντύπωση αν δεν είχες εξυψώσει σε θεϊκό θρόνο την Αναρχία (τον αναρχισμό σου για να είμαι σαφέστερος), εάν δεν είχες θεωρήσει την Αναρχία τελικό σκοπό και σηματοδότη νέας Ηθικής. Εσύ, όμως, γράφεις με ένα λόγο συμβιβασμένο στις επιταγές του σήμερα, έχεις το βλέμμα σε έναν αναρχικό παράδεισο που τους χωράει όλους, αδύναμους και δυνατούς, όμορφους και άσχημους.

 

Γράφεις ότι το “Εγώ” είναι η ταυτότητα κάθε ανώτερης τάξης και ομάδας. Εγώ από την άλλη βλέπω μια συνεχή προσπάθεια να εξαλειφθεί κάθε απομεινάρι εγωισμού, να ποδοπατηθεί το ένστικτο από την τυρρανία της συνείδησης και να ακρωτηριαστεί η βούληση από την ηθική. Κάθε κοινωνικό πρόταγμα, ασχέτως προέλευσης, εμπεριέχει βαθιά ριζωμένο το μαζισμό και την αλλοτρίωση του προσώπου χάριν του ατόμου, του κοινωνικού πυρήνα. Για ποια κυριαρχία του “Εγώ” μιλάς, λοιπόν ; Πόσες είναι οι αλυσίδες που φορτώθηκαν επάνω του από την κοινωνική πλέμπα ; Φυλή, Έθνος, Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια, Τάξη, με την τελευταία να φλυαρεί κιόλας πως είναι απελευθερωτική.

 

Την παρουσία των φασιστών δε θα τη διογκώσουν οι μηδενιστές. Ο φασισμός είναι εγγενές στοιχείο της κοινωνίας, σώμα από το σώμα της. Η κοινωνία αυνανίζεται και νομίζετε όλοι ότι την έχει ρίξει ο φασισμός στο κρεβάτι… Πώς είναι δυνατόν οι “νοικοκυραίοι” να απορρίψουν τη φυλή και το έθνος όταν ποτίζονται μαζισμό από κάθε κατεύθυνση ; Πώς θα εξαλειφθεί η αίσθηση του “ανήκειν” σε ένα μη-σώμα όπως το Έθνος, όταν ακόμα και οι αναρχικές σας φανφάρες στρέφονται γύρω από ένα ακόμα μη-σώμα, την κοινωνία ;

 

Επιδιώκεις, Κάιν, εσύ και οι υπόλοιποι κοινωνικοί να μεταρέψετε την Αναρχία σε κοινωνικό αλκοόλ, σε παρηγορητή και παραμορφωτικό καθρέπτη που θα αποκρύψει την ασχήμια της κοινωνίας και τη δυσωδία του κουφαριού της που αποσυντίθεται.

 

Πόσο κατώτερα συναισθήματα είναι ο οίκτος και η συμπόνοια ! Καταδικάστε την ουσία της Ζωής, καταδικάστε το Έγκλημα και τον Πόλεμο για να χαρείτε τη μιζέρια σας… Αλλά την Αναρχία αφήστε την ήσυχη. Καμμία σχέση δεν έχετε εσείς με την αυτοκυριότητα, με το απόλυτο Μηδέν και τη φωτιά της Εξέγερσης. Ονειρευτείτε επαναστάσεις και κοιμηθείτε ήσυχοι, νανουρισμένοι με τα παραμύθια της Δικαιοσύνης.

 

Αλλά Εγώ θα συνεχίσω να γελάω με τα όνειρά σας, θα συνεχίσω να χλευάζω τις αξίες και τα ιδανικά σας, την επαναστατική ή και “αναρχική” σας Ηθική. Θα φτύνω τις χριστιανικές σας δοξασίες για Έλεος, Βοήθεια, Αλληλεγγύη, Αγάπη και Σεβασμό. Επιμένετε να συντάσσεστε με την αδυναμία και την ασχήμια. Ας είναι. Μην απαιτείτε, όμως, να μένουν οι επιθέσεις σας στην Αναρχία (γιατί αυτό κάνετε ουσιαστικά) αναπάντητες.

 

Θα είμαι ειλικρινής. Δε συμμερίζομαι κανένα όνειρο κοινωνική επανάστασης, κανένα επαναστατικό όνειρο γενικά. Στόχος μου η υψηλότερη Κορυφή και η βαθύτερη Άβυσσος. Ο Μηδενισμός ως καθαρή και απόλυτη τάση δε χρειάζεται καμμία απολύτως υπεράσπιση απέναντι στους ιδεολογικούς -ισμούς σας.

 

Ο Μηδενισμός και η Αναρχία θα συντροφεύουν για πάντα τους μηδενιστές στο δρόμο της Φωτιάς και της Άρνησης.

  Και το βλέμμα μου δεν είναι στραμμένο σε δανεικά όνειρα και μετεπαναστατικούς παραδείσους. Ονειρευτείτε εσείς σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ουτοπίες, Εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι προς το απόλυτο Τίποτα, όχι περιτρυγιρισμένος από σκουπίδια και “νοικοκυραίους”, αλλά από την Οργή και τη Λύσσα της Καταστροφής.

 

Κρατήστε το αλφάδι σας, δεν το διεκδίκησα ποτέ. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, η Αναρχία να φυλακιστεί σε μια τόσο αξιολύπητη φράση ; “Η Αναρχία είναι Τάξη”… Κρατήστε τη Δημοκρατία σας και τις οργανώσεις σας, το Μηδέν δε συνδιαλλέγεται με την Αδυναμία. Και τα μαυροκόκκινα σημαιάκια σας μαζί με τη θηλειά του εργατισμού.

 

  Τα λάβαρα των μηδενιστών ήταν και θα είναι Μαύρα. Πλαισιωμένα από το χορό του Θανάτου και τον Αντίχριστο που γεννιέται από τη Φωτιά και το Αίμα.

Όσον αφορά το περιστατικό στην Πάρο, δεν έχω κανένα λόγο να καταδικάσω μία ληστεία ή να την κρίνω από ηθική σκοπιά για προφανείς λόγους. Το ίδιο συμβαίνει και για το θάνατο του ταξιτζή, ο οποίος με αφήνει παγερά διάφορο, αν και φαίνεται απ’ τα δεδομένα που έχω φυσικό επακόλουθο της ενεργοποίησης του εσωτερικού του μπάτσου.

 

Θα επανέλθω…

 

Niger Lupus Negationis

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο indymedia τον Αύγουστο του 2012 με αφορμή ένα κείμενο του Κάιν για τη ληστεία της Πάρου. Η τότε σημείωση:

 

“Το κείμενο αυτό αποτελεί καταρχάς απάντηση στο σχόλιο του Κάιν για το μηδενισμό και μια προσπάθεια αναχαίτισης της επίθεσης που δέχονται το τελευταίο διάστημα οι μηδενιστές πάντα και μόνο από προσωπική σκοπιά.”

Για τον Αντιφασισμο

Δε θα έμπαινα στον κόπο να συμμετάσχω στην αντιπαράθεση, αλλά ένα από τα τελευταία σχόλια “αντιφασίστα συντρόφου” μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Καταρχάς, για να μπορέσουμε να αποδελτιώσουμε τα χαρακτηριστικά της αντιφασιστικής δράσης, θεωρώ πως θα πρέπει να προσδιορίσουμε το περιεχόμενο της ίδιας της έννοιας του φασισμού.

 
Ο φασισμός είναι πρωτίστως ένα δυνατό και βίαιο χαστούκι στο πρόσωπο του “επαναστάτη” που στο πρόσωπο φαντασμάτων όπως η κοινωνία και η τάξη αναγνωρίζει επαναστατικά υποκείμενα και ορέγεται εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και πόσο υποκριτικό είναι πράγματι να σκούζουν περί αντιφασισμού οι κοινωνικοί αναρχικοί ! Γιατί ουσιαστικά ο πόλεμός τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αδιάκοπο κυνηγητό με σκιές… Δεν αντιλαμβάνονται, βέβαια, πόσο υποκριτικές είναι οι διακηρύξεις για κοινωνικό αντιφασισμό, ουσιαστικά πρόκειται για πόλεμο ενάντια στην ουσία τους. Γιατί ποια άλλη είναι η γεννησιουργός αιτία του φασισμού πέρα από τη μάζα ;

 
Διότι ο φασισμός δεν είναι αντικοινωνική πανούκλα, είναι εγγενές στοιχείο της κοινωνίας. Σάρκα από τη σάρκα του φαντάσματος που έχει αλυσωδέσει εκατομμύρια ζωές είναι η μαζοποίηση και η λογική του όχλου, η ανάγκη του “ανήκειν”, σάρκα από τη σάρκα της και η ιδέα της υπεροχής. Και πόσο πράγματι συμβάλλων προς αυτήν την κατεύθυνση είναι ο κακόμοιρος “επαναστάτης”, ο οποίος καιόμενος από τη φλόγα της κοινωνικής εξέγερσης και τα οράματα για δικαιοσύνη και ισότητα (ασήκωτες αλυσίδες ακόμα και για ειλικρινείς “συντρόφους”), μπολιάζει τις μάζες με ταξική συνείδηση και εργατισμό ; Είναι άραγε διαφορετική η πρακτική από αυτή του κράτους που εμβολιάζει τους υπηκόους με εθνικισμό και πατρίδες ; Φυσικά, κάθε μηδενιστής δεν μπορεί παρά να γελά δυνατά και ξεδιάντρωπα μπροστά σ’ αυτή τη φρικτή ανοησία.

 

Θεωρούν οι κοινωνιστές ότι ο φασισμός έριξε την κοινωνία στο κρεβάτι την ώρα που η τελευταία απλώς αυνανίζεται. Και αντί να επιτεθούν με λύσσα εναντίον της, τη χρησιμοποιούν ως πρόταγμα, ως προσδιορισμό του “αγώνα” τους.

 
Και δεν είναι μήπως οι ίδιοι κοινωνιστές που ορέγονται σοσιαλιστικές/κομμουνιστικές κοινωνίες ; Όσο και να καταριέστε και να εθελοτυφλείτε, η αλήθεια είναι μπροστά σας. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός (μην μπερδεύεστε, δε μιλάω μόνο για τον εξουσιαστικό) είναι στο επίπεδο των ηθικών αξιών ίσοι, με τη διαφορά ότι ο πρώτος προτάσσει την ωμή βία και ο δεύτερος διέπεται από το δουλικό πνεύμα του χριστιανισμού. Την ίδια ώρα που ο φασισμός είναι θάνατος του πνέυματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης.

 
Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.
Θεωρείτε πως είναι δυνατή η μεταστροφή ; Μα τότε τι παραπάνω επιδιώκετε πέρα από την καθοδήγηση (κοινωνική, ηθική, αξιακή, στρατηγική δεν έχει σημασία) του κοπαδιού ; Βοσκοί επιδιώκετε να γίνετε κοινωνικοί.

 
Και όσο για τις πολιτοφυλακές, για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν είναι δυνατόν να οργανωθούν τέτοιου είδους σχήματα από τη στιγμή που η ίδια η λέξη εμπεριέχει τον όρο “πολίτης”, ο οποίος έχοντας διαμορφώσει πολιτική συνείδηση, σενδέεται άμεσα με τους παρόχους της, το κράτος και την πολιτική. Νοείται άραγε αντιφασίστας πολίτης ; Καταπέκταση, νοείται άραγε αναρχικός πολίτης ;
Νοείται θα απαντήσουν οι κοινωνιστές που μετατρέποντας την Αναρχία σε κοινωνικό αλκοόλ επιδιώκουν την αριθμητική υπεροχή ενάντια στους φασίστες, τους επιθετικούς φασίστες, αφού κάθε πολίτης είναι δυνάμει τέτοιος. Μα ξεχνάτε πως η κοινωνική πλέμπα στερείται ποιότητας, τίποτα άλλο παρά αγέλη αυτοαναιρούμενη και αυτοκαταστρεφόμενη δε θα είναι η αντιφασιστική πολιτοφυλακή σας.

“Φασισμός είναι κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων”.

 

Πόσοι και πόσοι είμαστε τότε οι φασίστες ! Από τους μεγάλους εξεγερμένους Νίτσε και Στίρνερ και τον εξεγερμένο φιλόσοφο Ρ. Νοβατόρε μέχρι τους μηδενιστές του σήμερα, τους ειλικρινείς συντρόφους που έχοντας το βλέμμα στο εδώ και το τώρα, αγκαλιάζουν τη φωτιά και εξαπολύουν τις ανίερες επιθέσεις τους εναντίον του κράτους, της κοινωνίας, της πατρίδας, της τάξης, της ηθικής, της ιδεολογίας και κάθε αλυσίδας.

 
Πόσο φασίστας είμαι τότε Εγώ, πόσο φασίστας είναι ο Αντίχριστος που γεννιέται από τη Φωτιά και την Άρνηση και πορεύεται προς τον παγανιστικό βωμό του Μηδενός ; Πόσο φασιστική είναι τότε η Ομορφιά και η Δύναμη, οι δύο αυαταξίες που παραγκωνίστηκαν από τους άσχημους και αδύναμους και αντικαταστάθηκαν από φαντάσματα όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η αλληλεγγύη !

 
Είναι άραγε ο αντιφασισμός υπόθεση των μαζών ; Ποιος θα μπορούσε να συμφωνήσει έχοντας παράλληλα στο νου ότι ο αντιφασισμός είναι βαθιά αντικρατικός, αντιπολιτικός και αντικοινωνικός ; Πόσο ανόητα ακούγονται τώρα όλα αυτά στους κοινωνιστές ! Είναι άραγε ή δεν είναι προαπαιτούμενο για τον αντιφασισμό, τον ουσιαστικό και όχι αυτιστικό αντιφασισμό, η αποπολιτικοποίηση του δρώντα ; Διότι, δεν είναι μήπως η πολιτική που διαμορφώνει τους πολίτες ; Φυσικά είναι αυτή. Για μένα κάθε άνθρωπος εμποτισμένος με πολιτική συνείδηση, πεύει να είναι πρόσωπο, αυτόβουλος εγωιστής και ατομικιστής και μετατρέπεται σε πολίτη με την έννοια του ατόμου, του κοινωνικού πυρήνα. Είναι ποτέ δυνατόν ο ελεεινός αρλεκίνος, ο νοικοκύρης να δρα αντιφασιστικά ; Την ίδια ώρα που ο ίδιος δεν είναι μόνο φορέας, αλλά και πηγή φασισμού…

 

Το ίδιο ισχύει και για τους αριστερούς (λες και διαφέρουν, όντας πολίτες) και τους κοινωνικούς αναρχικούς, όσο ελιτίστικο και ισοπεδωτικό και αν ακούγεται. Διότι όταν απουσιάζει ο ατομικισμός και το άτομο -πια- κυριαρχείται από την ανάγκη της κοινωνικής απέυθυνσης ή του “ανήκειν”, τότε το ίδιο σηματοδοτεί τη γέννηση ενός νέου -ισμού (με την έννοια του συστήματος, της ιδεολογικοποιημένης σκέψης) και κατ’ επέκταση την ουσία του φασισμού, το μαζοποιημένο κοπάδι.

 

Θα επανέλθω…

 

 

Niger Lupus Negationis

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο indymedia το Δεκέμβριο του 2012.