Πρόσφατα, είχε διατυπωθεί από το εγχείρημα αντιπληροφόρησης «Ζagovor na ednakvite» -κατά την γνώμη μου σωστά-, η απορία για το πώς οι διαφορετικές αναρχικές τάσεις, εκ των οποίων πολλές σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, μπορούν να συνυπάρχουν στα ίδια μέσα αντιπληροφόρησης.
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί εδώ ότι κάθε προσπάθεια ενάντια στην κυριαρχία και την καταστολή μπορεί να επιτρέψει, υπό όρους, την περιοδική συνύπαρξη, ίσως και δράση, διαφορετικών ρευμάτων/τάσεων. Φαίνεται όμως ότι η διαφορετική μεθοδολογία δράσης συνεχίζει να αποτελεί ένα αγεφύρωτο χάσμα που δυστυχώς (ή ευτυχώς) αποσπά συγκεκριμένες τάσεις από το αναρχικό πρόταγμα (που δεν πιστεύω ότι ανήκαν ποτέ) και τις ξε-χωρίζει εντάσσοντάς τες στο ιδεολογικό ελευθεριακό πάνθεον, απομειωμένες από τυχόν συγκρουσιακά εργαλεία. Continue reading “Εμφιλοχωρώντας”, Νικόλας Νεσσούνος→
Σε αντίθεση μ’αυτό που πιστεύεται συνήθως, η συγγένεια μεταξύ συντρόφων δε βασίζεται στη συμπάθεια ή στο συναίσθημα. Το να έχεις συγγένεια σημαίνει να γνωρίζεις τον άλλο, να ξέρεις πώς σκέφτεται σε σχέση με κοινωνικά ζητήματα και πώς θεωρεί ότι μπορεί να παρέμβει στην κοινωνική σύγκρουση. Αυτή η εμβάθυνση της γνωριμίας μεταξύ συντρόφων, είναι μια παράμετρος που συχνά αμελείται, παρεμποδίζοντας την αποτελεσματική δράση.
Ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι αναρχικοί στο πέρας της ιστορίας, είναι το ποιά μορφή οργάνωσης να υιοθετήσουν στον αγώνα. Continue reading “Η ομάδα συγγένειας”→
Στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση, κάθε άτομο πρέπει να πιάνει κάθε εργαλείο που να μπορεί να κάνει δικό του, κάθε όπλο που να μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτόνομα, προκειμένου να επιτεθεί σ’ αυτήν την κοινωνία και να πάρει πίσω τη ζωή του. Φυσικά, το ποια εργαλεία μπορούν να χρησιμοποιήσουν συγκεκριμένα άτομα και με ποιον τρόπο, θα ποικίλει, με βάση τις υποκειμενικές συνθήκες, τις επιθυμίες, τις ικανότητες και τα ιδανικά του, αλλά, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα περίεργα γεγονότα, τα οποία αντιμετωπίζουμε, είναι γελοίο να αρνείται κάποιος ένα όπλο, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς να διακυβεύεται η αυτονομία, βάσει ιδεολογικών αντιλήψεων. Continue reading “Ενάντια στη λογική της ανάθεσης: Ούτε διανοουμενισμός, ούτε ηλιθιότητα”, Wolfi Landstreicher→
Δεν υπάρχει γενικά πιο παρεξηγημένη λέξη από τον Εγωισμό – με τη σύγχρονη σημασία του όρου. Σε πρώτο επίπεδο, υποτίθεται πως σημαίνει αφοσίωση στο προσωπικό συμφέρον, δίχως να λαμβάνεται υπόψιν το συμφέρον των άλλων. Αντιτάσσεται, επομένως -και αντιθετικά, όπως και ο Herbert Spencer, ερμηνεύοντάς τον- στον αλτρουισμό: την αφοσίωση στους άλλους και την αυτοθυσία.
Από την άλλη, τον συναντάμε να ταυτίζεται με τον ηδονισμό ή τον ευδαιμονισμό, ή τον επικουρισμό, φιλοσοφίες που τοποθετούν την επίτευξη της απόλαυσης ή της ευτυχίας ή του οφέλους, όπως και αν επιλέξουμε να το διατυπώσουμε, στο κέντρο της ζωής. Continue reading “Εγωισμός”, John Beverley Robinson→
Παρότι το ζήτημα της οργάνωσης απασχολεί αρκετά τους αναρχικούς κύκλους, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία οξύνεται η εξουσιαστική επίθεση στις αναρχικές δομές, η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Αρνούμαστε την οργάνωση με την τυπική και δεσμευτική της μορφή, αρνούμαστε να υποτάξουμε το Εγώ μας στο βωμό μιας συλλογικότητας και να αφοπλίσουμε τις επιθυμίες μας μαχόμενοι για κάποιο «Ανώτερο Σκοπό».
Και αυτό, διότι η δική μας Αναρχία δε συναγελάζεται στις αίθουσες της υψηλής αναρχικής πολιτικής με τους αναρχοπατέρες και τους ρεφορμιστές. Σκοπός μας είναι ο με κάθε μέσο πόλεμος εναντίον του Κράτους , μα σε αυτό τον πόλεμο δε θα θυσιάσουμε τις συνειδήσεις και τις προσωπικές μας επιθυμίες. Είμαστε, λοιπόν, εναντίον των σφιχτών δομών, εναντίον των μεγαλύτερων και μικρότερων πολιτικών οργανώσεων. Για εμάς, κάθε τέτοια μορφή οργάνωσης είναι αλλοτριωτική και αποτελεί αλυσίδα και τροχοπέδη. Continue reading “Η θέση μας στο ζήτημα της οργάνωσης”→
Εμείς δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνισταράδες πατριώτες, ούτε κομματόσκυλα, ούτε πολεμάμε πλάι σε εθνικόφρονες και άλλα σκουλήκια. Εμείς είμαστε αναρχικοί.
68 χρόνια από την “αντιφασιστική νίκη των λαών”
Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του”.Continue reading “Κείμενο του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τα 68 χρόνια από την “αντιφασιστική νίκη των λαών”→
Εγκωμιάζω, δε μέμφομαι τον ερχομό του. Πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις, μια στιγμή ενδοσκόπησης για την ανθρωπότητα, από τις πιο βαθιές. Το αν ο άνθρωπος θα αναρρώσει από αυτήν, το αν θα γίνει κύριος αυτής της κρίσης, είναι ζήτημα της δύναμής του!
Φ.Νίτσε
Γίνεται πολύς λόγος για το “μηδενισμό”, μεταξύ των αναρχικών, τελευταία. Θεωρώ πως έχει μια αξία να εξερευνήσω κομμάτια της σκέψης μου πάνω στο νιτσεικό μηδενισμό, καθώς θεωρώ το μεταβατικό μηδενισμό του πολύ πιο αξιόλογο, τολμώ να πω εποικοδομητικό, από οποιονδήποτε στατικό μηδενισμό, που πρόκειται να συναντήσω. Αλλά, προειδοποιώ πως αυτή δεν είναι μια φιλοσοφική διάλεξη, αλλά απλά λίγες σκέψεις, με σκοπό να κεντρίσουν τον προσωπικό στοχασμό. Continue reading “Κυριεύοντας την Κρίση”, Katherine Di Fiore→
Κοινωνία: 1. μια ομάδα ατόμων με κοινά έθιμα, πιστεύω κλπ. ή που ζουν κάτω από την ίδια διοίκηση και που θεωρούνται ότι δημιουργούν μια μοναδική κοινότητα… 3. όλοι οι άνθρωποι όταν θεωρούνται πως δημιουργούν μια κοινότητα όπου ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Webster’s New World Dictionary
Τίποτα από αυτά που “γνωρίζουμε” δε μπορεί να θεωρηθεί σωστό, καμία από τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο δεν πρέπει να θεωρείται ιερή και καλά θα κάναμε να τις αμφισβητούμε όλες. Πολλοί αναρχικοί λένε πως θα δημιουργήσουν μια “νέα”, “ελεύθερη” κοινωνία. Άλλα λίγοι αμφισβητούν την ίδια την κοινωνία. Η αντίληψη της κοινωνίας είναι άμορφη και έτσι είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με συγκεκριμένες της πτυχές όπως η διακυβέρνηση, η θρησκεία, ο καπιταλισμός και η τεχνολογία. Είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας που το να την αμφισβητούμε μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αμφισβητούμε την ίδια μας τη φύση, πράγμα που κάνει ακόμα πιο απαραίτητο το να την αμφισβητήσουμε. Continue reading ”Κοινωνικός μετασχηματισμός ή κατάργηση της κοινωνίας”, Feral Faun→
Κάθε τόσο, κυκλικά, ο συλλογικός ή κοινωνικός αναρχισμός γίνεται περιοριστικός για μερικούς αναρχικούς και ο αναρχικός ατομικισμός επιβεβαιώνει τον εαυτό του. Αυτό συνέβη στο τέλος του εικοστού αιώνα, όταν κάποιοι από τους μεγάλους αναρχικούς στοχαστές άρχισαν να αμφισβητούν μερικά από τα περισσότερο κομμουνιστικά δόγματα. Συμβαίνει για μια ακόμη φορά, και για μια ακόμη φορά βλέπουμε μερικούς από τους κοινωνικούς αναρχικούς να σπαρταρούν πανικόβλητοι, καθώς το βολικό τους όνειρο διαταράσσεται και συνειδητά ή ασυνείδητα ενισχύουν τον ασφυκτικό κλοιό του κράτους, καταδικάζοντας τα απείθαρχα αδέρφια τους, που φαίνεται να απειλούν τη συνέχιση αυτού που κάποιος σύντροφος έχει εύστοχα χαρακτηρίσει ως «πολιτισμένο αναρχισμό». Continue reading ”Σκανδαλώδεις σκέψεις – μερικές σημειώσεις για τον πολιτισμένο αναρχισμό”, V.Q.→
Και μετά, έπεσα! Πέφτω εν πανικώ στην άβυσσο, μισο-εθελοντικά, μισο-σπρωγμένος, άρρωστος από ταχύτητα και μοναχικός σαν το τοπίο που απλώνεται. Υπάρχουν στιγμές που κολλαώ. Μια παλιά φίλη προεξέχει σαν κλαδί δέντρου. Την πιάνω, σπάει. Ακόμα μία επιβραδύνει την πτώση μου, πράσινη και υγρή και ω, είναι τόσο ωραία που τη βλέπω ξανά, που βλέπω ξανά το χαμόγελό της, τα υπέροχα μαλλιά της, τη γραμμή του όμορφου προσώπου της, αλλά έχω φύγει πάλι, τώρα στροβιλίζομαι, τώρα ισορροπώ, τώρα ρουφώ πίσω την ανάσα που μου έχει κάτσει στο λαιμό, τώρα σε πόλεμο, τώρα εν ειρήνη. Continue reading ”Δραπετεύοντας στη Λογική: Η Πτώση”, V.Q.→
