Μετέωρος, χωρίς ελπίδα και σκοπό.

Ευλογία και κόλαση˙ ξέρασα

από μέσα μου την περιφρόνηση για

τα ανθρώπινα

Μα μπλέχτηκα στα στάχυα ενός

κάμπου με ποντίκια που ομοίαζαν θεών

στα μάτια μου

Ένα σκιάχτρο πόθησα να φιλήσω.

Κάποτε ίσως αρνιόμουν την κόλαση

για μια πεδιάδα και έναν ορμητικό

χείμαρρο˙ για μια ζωή

ασάλευτης μοναξιάς. Τώρα πια όμως

δεν μπορώ των Ταρτάρων τη βοή

ν’ αποχωριστώ

Και με ανάκιους συγκατάδικους γυρνάω