Δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε λόγος για συναισθηματισμούς. Δε σκοπέυουμε να πλέξουμε το εγκώμιο κανενός, κάθε αναρχικός σύντροφος έχει κάνει τις επιλογές του, επιλογές που τον φέρνουν απέναντι στην κρατική μηχανή και τους γλοιώδεις υποτακτικούς της, επιλογές που οδηγούν το τίμιο κοινωνικό κοπάδι εναντίον του. Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, είναι να είμαστε ξεκάθαροι. Ξεκάθαροι για τους αιχμάλωτους συντρόφους μας, ξεκάθαροι για το Ναδίρ, ξεκάθαροι ακόμα και για τη δική μας συμβολή στο διαρκή αναρχικό πόλεμο ενάντια στο υπάρχον.
Δε θα μιλήσουμε τη γλώσσα των δικαστών και των χαφιέδων. Αδιαφορούμε για το εάν οι σύντροφοι δηλώνουν ένοχοι ή αθώοι. Για εμάς ένα τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται εκτός των δικαστκών ακροβασιών και των νομικών αθλιοτήτων. Ας κάνουμε ένα βήμα ακόμη προς τον ίδιο μας το αφανισμό και ας παραδεχτούμε την αλήθεια. Δεν υπάρχουν αθώοι. Κανείς δε βαδίζει μονοπάτι το οποίο δεν επέλεξε.
Δε θα μιλήσουμε τη γλώσσα των δικαστών και των χαφιέδων. Αδιαφορούμε για το εάν οι σύντροφοι δηλώνουν ένοχοι ή αθώοι. Για εμάς ένα τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται εκτός των δικαστκών ακροβασιών και των νομικών αθλιοτήτων. Ας κάνουμε ένα βήμα ακόμη προς τον ίδιο μας το αφανισμό και ας παραδεχτούμε την αλήθεια. Δεν υπάρχουν αθώοι. Κανείς δε βαδίζει μονοπάτι το οποίο δεν επέλεξε. Είμαστε και θα είμαστε διαρκώς συνωμότες και συνένοχοι στην αντικρατική και αντικοινωνική επίθεση, διαρκώς ένοχοι για τη διετέλεση του φρικτότερου εγκλήματος, του εγκλήματος που συντελείται από τους περήφανους εικονοκλάστες εναντίον της Ανθρωπότητας. Ας σταματήσουν, λοιπόν, ορισμένοι να μυξοκλαίνε. Το υστερικό και θρασύτατο γέλιο μας είναι η απάντηση σε κάθε αυτόκλητο σωτήρα και ειρηνοποιό.
Ο σύντροφος Σπύρος Μάνδυλας, σε αντίθεση με το σύντροφο Ανδρέα, δεν αποδέχεται την εμπλοκή του στο ένοπλο σκέλος του νέου αναρχικού αντάρτικου και τη δήλωσή του αυτή δεν έχουμε κανένα λόγο να την αμφισβητήσουμε. Ας είναι, όμως, αυτή η υπόθεση η αφορμή για να καταστεί ξεκάθαρο το εξής. Η διαρκής μας συνωμοσία απέναντι στο Κράτος μπορεί να περιλαμβάνει την ένοπλη σύγκρουση, δε σταματά, όμως, εκεί. Η επίθεση του κράτους στο αναρχικό στέκι Ναδίρ στόχο έχει να πλήξει τις δομές διάχυσης του αναρχικού αντάρτικου λόγου και να περιορίσει την επαφή μας με τους αδελφούς και τις αδελφές μας της πράξης. Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που ο κρατικός μηχανισμός επιλέγει να χτυπήσει τους συντρόφους του Ναδίρ και προφανώς δε θα είναι η τελευταία από τη στιγμή που το αναρχικό στέκι οργανωθεί ξανά. Από την πλευρά μας, στεκόμαστε με κάθε μέσο δίπλα στους συντρόφους μας που πιάστηκαν από τον εχθρό. Είναι, όμως, μια τέτοια απλοϊκή δήλωση αρκετή ;

Το ιδεολόγημα του «χώρου»

Για να είμαστε σε θέση να αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο η δική μας συνεισφορά στην υπόθεση της έμπρακτης αλληλεγγύης θα έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, θεωρώ πως απαραίτητη προϋπόθεση είναι να προχωρήσουμε στον παρακάτω διαχωρισμό. Είναι απαραίτητο να διακρίνουμε τους ειλικρινείς συντρόφους από τους αναρχοτυφλοπόντικες που με το άκουσμα της σύλληψης ξεπήδησαν σαν καλεσμάνοι σε γιορτή και έσπευσαν να χύσουν λίγη από τη χολή τους.
Δε θα ήταν απαραίτητη μια τέτοια διάκριση, εάν είχαμε μια και καλή αφήσει πίσω μας το ιδεολόγημα του ενιαίου αναρχικού «χώρου», η διατήρηση του οποίου εξυπηρετεί τους ίδιους σκοπούς για τους οποίους επινοήθηκε, τη μεγιστοποίηση της αναρχικής ως μιας άλλης αριστερής συνιστώσας, τη δημοσκοπική αύξηση και την ανάπτυξη – εδραίωση ενδο»αναρχικών» συσχετισμών. Στο βωμό του «κινήματος» παραβλέπονται μια σειρά από χαοτικές διαφωνίες και αντεγκλίσεις που σε αρκετές περιπτώσεις φτάνουν στα όρια των εχθροπραξιών. Αυτό το έρπον ψοφίμι που αυτοαποκαλείται αναρχικός χώρος και πρόθυμα χαριεντίζεται με τους ρουφιάνους της αριστεράς και την κοινωνική πανούκλα περικλύει κομμάτια και τάσεις απόλυτα ξένες προς την Αναρχία και τον επιθετικό αντικρατικό πόλεμο, τάσεις που χαμοσέρνονται στα κομματικά γραφεία και της φιέστες των μαρξιστικών αρλεκίνων, τάσεις που δρουν κατασταλτικά εναντίον των πιο επιθετικών αναρχικών τάσεων, σε σημείο μάλιστα που υποκαθιστούν το ρόλο των μπάτσων.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρος. Δεν έχω καμία διάθεση να ονομάζω συντρόφους μου τους ρεφορμιστές του αναρχισμού και τους πατεράδες των Εξαρχείων. Η Άρνηση δε συνδιαλέγεται με τη σήψη τους, ούτε κάθεται στα τραπέζια των μικροπολιτικών σχεδιασμών τους. Τι σχέση έχει, όμως, μια τέτοια διάκριση με τη συγκυρία των συλλήψεων ; Αφελής ερώτηση πράγματι, αξίζει παρόλα αυτά να απαντηθεί. Δεν κατηγορώ τους «συντρόφους» του αναρχικού ρεφορμισμού που επέλεξαν να γυρίσουν το βλέμμα τους αλλού και να ασχοληθούν με υποθέσεις πολύ «σημαντικότερες», δεν είχα καμία απαίτηση, ούτε προσμονή έμπρακτης αλληλεγγύης. Το αξιοσημείωτο είναι η ανακούφιση συγκεκριμένων κύκλων, η οποία εκφράστηκε λίγο μετά τη σύλληψη των συντρόφων. Νιώθουν ανακούφιση, λοιπόν, οι «σύντροφοι». Ανακούφιση που ξεφορτώθηκαν ακόμη ένα κομμάτι της εξεγερτικής/χαοτικής αναρχικής δράσης.

Μια ανακούφιση των εκπροσώπων της «καλής, μη βίαιης, μη καταστροφικής, δημιουργικής» αναρχίας, εκείνης της αναρχίας που οργανώνει τα συσσίτια και τα κοινωνικά ιατρεία, της ίδιας αναρχίας που στέκεται δίπλα στην κοινωνία την περίοδο της μεγάλης «αντικοινωνικής επίθεσης» του κράτους και της αστικής τάξης. Εκείνης της αναρχίας που στεγάζεται στις καταλήψεις και οργανώνει δομές αντι-εξουσίας, μεταρέπει άδεια κτήρια σε πολιτιστικά κέντρα και στεγάζει αυτοργανωμένα μαθήματα. Εκείνη η αναρχία, λοιπόν, ανακουφίστηκε που το κράτος επέλεξε να χτυπήσει τους «κακούς, βίαιους, καταστροφείς, μπάχαλους και λούμπεν ψευτοαναρχικούς», εκείνους που καταστρέφουν χωρίς να έχουν κάτι να προτείνουν στον αντίποδα, εκείνους που περιφρονούν την κοινωνία και δε νοιάζονται για τη «γειτονιά». Εκείνους των οποίων οι καταλήψεις δε στεγάζουν βιτρό και κουκλοθέατρα, αλλά βενζίνη και στουπιά.
Ανακούφιση. Αυτό είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί. Δεν αδικώ τους «συντρόφους» της καλής πίστεως, είναι πράγματι πολύ ανακουφιστικό να ξεφορτώνεσαι αναρχικούς. Έτσι, είσαι σε θέση να οργανώσεις όλες τις δομές υποκατάστασης του κράτους πολύ καλύτερα, χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς κριτική εκ των έσω. Ενδιαφέρον συναίσθημα, λοιπόν, παρότι λίγο μαφιόζικο. Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ ότι υπάρχει «ενδοκινηματική» αντιπολίτευση, κάτι τέτοιο θα ήταν ηλίθιο. Και θα ήταν ηλίθιο, ακριβώς επειδή τα σιχάματα της καλής πίστεως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Αναρχία. Ας μη σοκάρονται τα ευγενή ένστικτα των συντρόφων από τον τόνο και το λεξιλόγιο, η θέση που τους αποδίσεται είναι η πλέον κατάλληλη για αυτούς, οι σύντροφοι του ρεφορμισμού βρίσκονται κατ’ αρχήν δίπλα στο Κράτος και τα μπάσταρδα της αντιτρομοκρατικής. Αξιοζήλευτη θέση, πράγματι, αν και παραδέχομαι πως κόπιασαν αρκετά για να την αποκτήσουν.
Καλός και Κακός αναρχικός, λοιπόν. Μακρά η παράδοση και η σύγχυση που επιφέρει ένας τέτοιος διαχωρισμός. Μακρά, αλλά τελείως ξένη προς την αναρχική δράση, το ίδιο ξένη με τη μαρξιστική κουλτούρα και την υποταγή στις επιταγές του κοινωνικού σώματος. «Θύματα» ενός τέτοιου διαχωρισμού είναι, λοιπόν, και οι σύντροφοι. Ξαναλέω, όχι πως επιδιώκω τη μεγιστοποίηση της βάσης των αλληλέγγυων. Οι δύο σύντροφοι ενσαρκώνουν με τη δράση και τις επιλογές τους το πρότυπο του βίαιου, μη συγκαταβατικού προς την κοινωνική αδιαφορία αναρχικού. Και με αυτό ας επανέλθουμε στο ιδεολόγημα περί χώρου.
Τι είναι αυτό που αποζητά αυτή τη στιγμή η κοινωνία ; Την αποκατάσταση της ισορροπίας, την επιστροφή σε μια κανονικότητα, όχι απαραίτητα αστικοδημοκρατική, σε κάθε περίπτωση, όμως, κανονικότητα που διασφαλίζει τη συνέχιση της ύπαρξής της. Και η στάση της, ας μην εθελοτυφλούμε, δεν είναι η στάση του φοβισμένου παιδιού στη γωνία, αλλά η αντίστοιχη του γλοιώδη ρουφιάνου που παζαρεύει ένα καλύτερο πλασάρισμα ώστε να συνεχίσει τη μίζερη ύπαρξή του. Εδώ είναι που εδράζεται η διαφωνία μας. Εμείς, οι εικονοκλάστες ατομικιστές αρνούμαστε να πάρουμε μέρος στο ιδιότυπο κυνήγι της ηρεμίας, αρνούμαστε να απλώσουμε το χέρι στη μάζα και να την καθοδηγήσουμε στη Γη της Επαγγελίας. Δικός μας στόχος είναι το κοινωνικό κοπάδι να σφαγιαστεί, στόχος μας είναι η πτώση της Κοινωνίας. Άρχισαν κάποιοι να μιλούν για διασπάσεις και διαχωρισμούς.

Ας αφήσουν οι αριστεριστές της κακιάς ώρας τις μικροπολιτικές ανοησίες τους, ακόμα καλύτερα, ας πάνε να μιλήσουν για συμμαχίες και αποκλεισμούς στα κόκκινα μαντριά από τα οποία πικραμένοι ξεγλύστρισαν. Δε μιλήσαμε ποτέ και δε θα μιλήσουμε τη γλώσσα της πολιτικής. Διάσπαση νοείται μόνο σε ενιαίες δομές, η αναρχική σκέψη, τουλάχιστον όπως Εγώ την αντιλαμβάνομαι, τις απορρίπτει, άρα όλη η ρητορεία περί διάσπασης πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από τα ρεφορμιστικά κέντρα. Σημαίνει αυτό ότι προτίθεμαι να συνεργαστώ ή και να συνυπάρξω με γραφειοκράτες και αριστερίζοντες αναρχικούς ; Φυσικά όχι.

Ούτε τον αγκιτάτορα θα παραστήσω, ούτε τον πατέρα οποιασδήποτε τάσης. Η μαύρη μηδενιστική Αναρχία δε χρειάστηκε και δε χρειάζεται ούτε τα σημεία αναφοράς του αναρχισμού, ούτε συμμαχικές σχέσεις με τους γκρι ρεφορμιστές. Το «όλοι μαζί» δεν πέθανε, δεν υπήρξε ποτέ. Η Μαύρη Αναρχία ούτε συνδιαλέγεται με τους φιόγκους της κοινωνικής προόδου, ούτε κάθεται σε τραπέζια ενδοκινηματικού διαλόγου.
Τμήμα της ίδιας πολύμορφης δράσης αποτελεί και το αναρχικό στέκι Ναδίρ, όχι τα ντουβάρια και ο εξοπλισμός στα οποία ξέσπασαν τα καταπιεσμένα της ΕΚΑΜ, αλλά οι σύντροφοι του Ναδίρ που υποστήριξαν ανέκαθεν τη διάχυση της τερροριστικής δράσης και του χαοτικού/αντικοινωνικού λόγου μέσα από τις δομές και τις εκδηλώσεις τους στεκιού. Ακολουθώντας το μοτίβο που περιγράφεται παραπάνω, δε θα γίνει η παραμικρή προσπάθεια να παρουσιαστεί το αναρχικό στέκι Ναδίρ ως ένα ακόμη από τα «πολιτισμικά» στέκια, στόχος των οποίων είναι η κοινωνική ανυπακοή και η πλατιά επαναστατική δραστηριοποίηση. Τέτοιες προσπάθειες ας κάνουν άλλοι. Εμείς, αρνούμενοι να καθοδηγήσουμε τη σκέψη και το λόγο μας βασισμένοι σε ψευδαισθήσεις και ευσεβείς πόθους άλλων, στεκόμαστε δίπλα στους συντρόφους που αρνήθηκαν να κάνουν τις συνειδήσεις τους κουρελόπανο για να προσεγγίσουν το κοινωνικό πτώμα, δίπλα στους εξεγερσιακούς αναρχικούς της διαρκούς επίθεσης στο Κράτος και την κοινωνική ειρήνη.
Δίπλα στους συντρόφους εκείνους που έδωσαν βήμα στα φυλακισμένα αδέλφια μας και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνία μαζί τους. Στεκόμαστε με κάθε μέσο δίπλα στους αιχμάλωτους συντρόφους, δεν ξεχνάμε ούτε τη στάση των αναρχο-λακέδων της εξουσίας, ούτε φυσικά όσους νετσαγεφικούς παραλημένους άρχισαν να ηθικολογούν στην πλάτη των αιχμαλώτων.
Ας γίνει κάτι ξεκάθαρο εδώ. Το μαχαίρι της Άρνησης δεν κένει διακρίσεις, ούτε σκύβει ποτέ ο μηδενισμός μπροστά σε αυθεντίες και ιερατεία. Παραμένουμε το ίδιο βέβυλοι και εικονοκλάστες, ακόμη και με τους ίδιους μας τους αδελφούς. Ας μη νομίζει κανένας ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαρρίσω το εξής, για τελευταία φορά. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να αγιογραφήσω κανέναν, ούτε να παίξω ρόλο χειροκροτητή. Τέτοιου είδους ηλιθιότητες δεν έχουν θέση σε σχέσεις μεταξύ συντρόφων, ας το έχει αυτό στην άκρη του μυαλού του κάθε «καλόπιστος σύντροφος» πριν βιαστεί να στάξει τη χολή του.
Το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης, το σινιάλο επίθεσης των αδελφών μας απέναντι στο Κράτος, την Κοινωνία και τα υπόλοιπα φαντάσματα του υπάρχοντος, εκφράζεται όχι μόνο μέσω της ένοπλης επίθεσης, αλλά και με την οργάνωση και διάχυση ενός δικτύου πολύμορων επιθετικών δράσεων που βρίσκουν την αφετηρία τους στην αντιπληροφόρηση και τη διάδοση των τερροριστικών δρασεων και καταλήγουν σε μια πληθώρα αντικρατικών και αντικοινωνικών ενεργειών, επιθέσεων και σαμποτάζ στόχων μικρότερης δυναμικής. Το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης καθιστά δυνατή την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των αναρχικών συντρόφων, την επικοινωνία της Φωτιάς και της Συνωμοσίας. Και εγχειρήματα με δράση παρόμοια με αυτή του αναρχικού στεκιού Ναδίρ προωθούν και διαχέουν αυτήν ακριβώς την ιδιότυπη επαφή. Για το λόγο αυτό, γίνεται εύκολα αντιληπτή η ανάγκη όχι μόνο να προστατευθούν και να διατηρηθούν οι ήδη υπάρχουσες δομές, αλλά και να γίνουν ενέργειες με στόχο τη δημιουργία νέων δομών. Πέρα από τη χρησιμότητα των μεταφραστικών και εκδοτικών εγχειρημάτων στη διάδοση του αναρχικού πολέμου, σαφής είναι και η ανάγκη για καταλήψεις-ορμητήρια, εγχειρήματα τα οποία δε θα στεγάσουν όνειρα και φιλοδοξίες κοινωνικής επανάστασης και προσέγγισης, αλλά θα λειτουργήσουν με μόνο σκοπό τον ανεφοδιασμό, την παροχή καταφυγίου και την περαιτέρω ενίσχυση της χαοτικής δράσης.
Η ανάγκη για εγχειρήματα όπως το Ναδίρ, αλλά και καταλήψεις με αποκλειστικά συγκρουσιακή βλέψη, δεν περιορίζεται στα όρια των υπαρκτών δράσεων, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για εκμετάλλευση πλήθους κοινωνικών συγκυριών. Δεν προσφέρεται η Μηδενιστική Πορεία για αναλυτικότερη περιγραφή, είναι πάντως σημαντικό να μην παραγνωρίσει κανείς τη σημασία τέτοιων κένρων.

Η ανάγκη εκ των έσω κριτικής

Η σύλληψη των δύο αναρχικών, έφερε στο φως ένα φαινόμενο του οποίου η δυναμική ήταν ίσως αναπάντεχη. Παρότι υπήρξαν κάποιες δηλώσεις και δράσης αλληλεγγύης στους δύο συντρόφους, τόσο από «εγχειρήματα», όσο και από πρόσωπα, τα αντανακλαστικά και η αντίδραση ημών θεωρώ πως δεν αναλογεί στην, θεωρητική τουλάχιστον, δυναμικότητα της τάσης στην οποία προσδιοριζόμαστε.
Δεν περίμενε κανείς από τους κοινωνιστές αναρχικούς να σπεύσουν να υπερασπιστούν τους συντρόφους μας. Την ίδια περίοδο, είχαν μάλιστα «σημαντικότερα» θέματα με τα οποία ασχολούνταν. Περιμέναμε, όμως, τουλάχιστον ένα μίνιμουμ κινητοποίησης από τους δικούς μας συντρόφους εκτός των κελιών, μια ένδειξη ότι η μαύρη Αναρχία δε σταματάει στους αντάρτικους πυρήνες, αλλά εκφράζεται σε πολλά επίπεδα λόγου και δράσης.
Ας μην παρεξηγηθω, δεν απαιτώ κάποιου είδους επιβεβαίωση ή δήλωση της παρουσίας των συντρόφων. Η σιγή, όμως, που ακολούθησε, πέρα από τις ελάχιστες δράσεις, δεν μπορεί παρά να θέτει στο προσκήνιο το ζήτημα της εν γένει παρουσίας και δράσης των μηδενιστών (και εξεγερσιακών) αναρχικών στον ελλαδικό χώρο. Ο μηδενισμός δεν είναι ο νέος εναλλακτισμός, δεν είναι μέσο απόκτησης αναρχόσημων και αναρρίχησης σε μια ιεραρχική κλίμακα. Εάν η επίθεση στην Εξουσία και την Κοινωνία μένει μια φιλοσοφική συζήτηση ή εγκλωβίζεται στα στενά όρια ενός κειμένου αλληλεγγύης, τότε αφενός το έδαφος αφήνεται ελεύθερο στο Κράτος να συνεχίσει να επιτίθεται στις δομές και τους συντρόφους μας και αφετέρου η Άρνηση μετουσιώνεται σε ιδεολογία και αμβλύνεται επικίνδυνα. Και μη νομίσει κανείς πως η κριτική που ασκείται στο Κράτος, την Κοινωνία και τον αναρχικό ρεφορμισμό δεν αγξίζει και τις αγκιλώσεις μας. Εάν ο Μηδενισμός θέλει να μένει τέτοιος, εάν η Άρνηση επιδιώκει να παραμένει μαχαίρι, τότε ο μόνος δρόμος για μας είναι να χτυπάμε διαρκώς το κεφάλι μας στον τοίχο. Τίποτα δεν τελείωσε επειδή προσεγγίσαμε κάποιοι την ιδέα, ούτε νομίσαμε ποτέ ότι είμαστε φιλόσοφοι.

Παράλυτος είναι ο μηδενιστής που αποδέχεται το ρόλο του φιλοσόφου, αλλά αρνείται αυτόν του εμπρηστή. Η Πέννα και το Μαχαίρι συμβαδίζουν, αλλιώς δεν έχουν κανένα νόημα. Ας αφήσουμε πλέον τις υπερβολές. Δεν τέθηκαν προαπαιτούμεναν σε κανέναν. Η ένοπλη επίθεση είναι ένας δρόμος˙ κανείς δεν υποχρεώθηκε να βαδίσει σε αυτόν. Όσοι δεν αντέχουν το βάρος των επιλογών τους ας σταματήσουν. Οι δηλώσεις αλληλεγγύης, όταν μένουν τέτοιες και δε μετουσιώνονται σε επιθετική πράξη, είναι το ίδιο με κάθε άλλη παρόμοια δήλωση. Είναι η ίδια θεατρική σκηνή, έτοιμη να υποδεχτεί την παράσταση του αρλεκίνου. Ας μη ληφθεί τίποτα από τα παραπάνω ως νουθεσία, θα ήταν ανόητο, και ας γίνει επίσης κατανοητό ότι ούτε το Μέτωπο και εμείς ξεφεύγουμε από την κριτική αυτή.

Για τους σχεδιασμούς του Κράτους

Όπως γράφεται και παραπάνω, το Κράτος επιτίθεται στις δομές του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, επιτίθεται όχι μόνο στους πυρήνες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και τους υπόλοιπους συντρόφους που δρουν ένοπλα εναντίον του, αλλά στοχεύει και στην αποδόμηση των εγχειρημάτων στήριξης και διάχυσης του αναρχικού λόγου. Ο σχεδιασμός από την πλευρά των κρατιστών είναι απόλυτα λογικός και αναμενόμενος, το ζήτημα είναι ποια είναι η δική μας απάντηση στις ενέργειες του εχθρού.
Πέρα, φυσικά, από τις λίγο πολύ αναμενόμενες ενέργειες (αφισοκολλήσεις, παρουσία στα δικαστήρια και κείμενα στήριξης), είναι αναγκαία η ανάπτυξη περαιτέρω δράσης, όχι απαραίτητα ένοπλης, που όμως θα παρέχει την προοπτική της απευθείας σύγκρουσης με το Κράτος. Έτσι, η διοργάνωση μιας πορείας «αλληλεγγύης», για παράδειγμα, στους αιχμάλωτους συντρόφους θα κατέληγε σε μία πορεία-κηδεία από αυτές που έχουμε συνηθίσει το τελευταίο διάστημα εάν η οργάνωση και ανάπτυξή της ακολουθούσε το μοτίβο της μη σύγκρουσης και της αμυντικής στάσης. Δεν είμαστε ηλίθιοι, προφανώς δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε ιδιαίτερα έξυπνο για μία πορεία τριακοσίων ατόμων να οργανωθεί και να δράσει επιθετικά προς τους μπάτσους. Για τον παραπάνω λόγο, δεν έχει νόημα να οργανωθεί μία τέτοια πορεία «αλληλεγγύης» στους συντρόφους. Αντί για μία εκδήλωση «ειδικού σκοπού», όμως, υπάρχουν άλλου είδους ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας.
Καταρχάς, είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί η σπουδαιότητα των δράσεων μικρής επικινδυνότητας-ισχύος, όπως είναι οι νυχτερινές επιδρομές και το σμαποτάζ. Υπάρχουν, όμως, οι προϋποθέσεις για μια μεγαλύτερης κλίμακας επίθεση ; Η απάντηση είναι ναι˙ η ευκαιρία για μια τέτοια δράση θα πρέπει να αναζητηθεί στις διαδηλώσεις του προσεχούς διαστήματος. Δε θα επεκταθούμε άλλο, έχουν γίνει αναφορές σε παλαιότερα κείμενα του «Πρώτου χαοτικού κύκλου» σχετικά με τη στρατηγική της επίθεσης και το ζήτημα έχει καλυφθεί πολύ αναλυτικότερα και πληρέστερα από τους συντρόφους της ΣΠΦ της πρώτης περιόδου.
Το μόνο που επιδιώκεται από αυτές εδώ τις γραμμές είναι η εκπομπή ενός σινιάλου Επίθεσης και Λύσσας, όχι ενός σινιάλου συναισθηματικής φόρτισης και εκδίκησης, αλλά ενός πύρινου χαμόγελου προς τους αιχμάλωτους συντρόφους μας. Η Επίθεση στο υπάρχον είναι μια υπενθύμιση προς τους αδελφούς μας εντός των τοιχών ότι όλα συνεχίζονται και ότι η αλληλεγγύη μας είναι έμπρακτη και ουσιαστική.

ΔΕΝ ΜΙΣΟΥΜΕ…ΕΞΟΝΤΩΝΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ…ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ
ΔΕΝ ΛΥΣΣΑΜΕ…ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΠΡΟΤΡΕΧΟΥΜΕ…ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΑΤΑΜΕ…ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ
ΔΕΝ ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ…ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ…ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΛΙΓΟΨΥΧΟΥΜΕ…ΕΦΟΡΜΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΖΗΤΙΑΝΕΥΟΥΜΕ…ΛΗΣΤΕΥΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΜΕ…ΚΑΙΜΕ
ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ…ΜΙΛΑΜΕ
ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ…ΤΡΕΧΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ..ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΧΤΙΖΟΥΜΕ…ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΜΑΝΤΡΩΝΟΥΜΕ…ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΣΙΓΟΚΑΙΜΕ…ΦΛΕΓΟΜΑΣΤΕ
ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ..ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΟΥΜΕ…ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΛΕΞΗ: ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ,
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ…

Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Για τους δύο συντρόφους

Ω! Και πως θα κραυγάσουν οι ανόητοι: πεισματάρηδες αναρχικοί! Ποιος μπορεί να καταλάβει τη θύελλα που λυσσομανά στο μυαλό μας; Ποιος μπορεί να καταλάβει τη δίψα μας για χαρά, για ζωή; Ποιος μπορεί να καταλάβει την ήττα μας εξαιτίας της ανθρώπινης δειλίας;

Bruno Filippi

Ούτε συναισθηματισμός, ούτε φυσικά καμία αίσθηση καθήκοντος σύντροφοι. Είμαστε αυτό που επιλέγουμε, είστε αυτό που επιλέξατε. Άσχετα με στοιχεία, πειστήρια και κατασκευασμένες ιστορίες μπάτσων, η αλήθεια είναι μία: Δεν υπάρχουν Αθώοι. Κανείς μας δεν είναι αθώος, κανένας από όσους επέλεξαν να σταθούν απέναντι από τον Κράτος και τους μηχανισμούς του δεν έχει δικαιολογία. Κάθε αναρχικός σύντροφος που πέφτει στα χέρια του εχθρού πληρώνει, όχι μια σκέψη ή μια κοσμοθεωρία, αλλά την έμπρακτη και ουσιαστική εναντίωσή του στο υπάρχον, πληρώνει την άρνησή του να ζήσει περικυκλωμένος από φαντάσματα και αλυσίδες.
Γι αυτό, λοιπόν, δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Ήρθε ο καιρός να κάνουμε χώρο για την αλήθεια και να αντικρύσουμε κυνικά, όχι όμως μοιρολατρικά, τη μοίρα που επιφυλάσσει για μας ο εχθρός. Η σύλληψη των δύο συντρόφων, εκτός από τους κρατικούς σχεδιαμούς, έφερε στο προσκήνιο και ανέδειξε την αντιμετώπιση που έχουν από τους ρεφορμιστές αναρχικούς οι σύντροφοι της Μαύρης Αναρχίας. Από εδώ ούτε παραινέσεις είμαι σε θέση να κάνω, ούτε συμβουλές να δώσω στους δύο συντρόφους. Ούτε άλλωστε, είμαι Εγώ σε θέση να χρησιμοποιώ πληθυντικό αυτή τη στιγμή. Και οι δύο παραπάνω απόπειρες θα ήταν παντελώς ηλίθιες και γελοίες. Το μόνο που είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα είναι πως η μνήμη δε σβήνει και πως τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.

Ας πάψουν πλέον οι «φιλοσοφικές συζητήσεις», οι αναλύσεις και η ενασχόληση με το δικαστικό πανηγύρι που στήνεται. Κανείς δεν έχει πλέον δικαιολογία. Δράσε ή Σκάσε.

Ω, μαύρες παντιέρες υψωμένες
απ’ την πυγμή του εξεγερμένου ανθρώπου
-που συγκεντρώνει τη ματιά του έντονα
πέρα απ’ το κυρίαρχο ψέμα
-ανεμίζοντας στον ήλιο και τον άνεμο
ανεμίζοντας στον άνεμο και τον ήλιο
Η νίκη γελά στο βάθος!
Στο βάθος – στο βάθος – στο βάθος!
Στο μεγαλείο του ήλιου και τ’ ανέμου!
[…]
Τρέχουμε πέρα από κάθε σύστημα
Τρέχουμε πέρα από κάθε φόρμα
Πετάμε προς την υπέρτατη λευτεριά
Προς την ακραία ΑΝΑΡΧΙΑ!

R. Novatore

Κρατήστε τις Αρνήσεις σας ακέραιες σύντροφοι.
Αλληλεγγύη στους δύο αναρχικούς αιχμαλώτους.
Αλληλεγγύη στο αναρχικό στέκι Ναδίρ.
Ούτε ένα χιλιοστό πίσω, εννιά χιλιοστά στα κεφάλια των μπάτσων.

Niger Lupus Negationis

Κείμενο που δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος του εντύπου “Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους”