Σ’ αυτό μας το μικρό πόνημα απευθυνόμαστε στην ευγενική εκείνη συνεχώς αυξανόμενη μειοψηφούσα ομάδα της κοινωνίας, τους ένδοξους ανέργους της. Από αυτό εδώ το βήμα, εμείς, μικροί κι ασήμαντοι ως είμαστε φόρο τιμής ένδοξο αποτίουμε στη θεά της απαλλαγής απ’ τα δεσμά της εργασίας. Διότι μπορεί «έργον όνον αποτρέψαι κνώμενον», αλλά καμία αρετή δεν μπορούμε να εξυμνήσουμε περισσότερο από την κατάσταση της ανεργίας, εθελουσίας ή μη.
Με την ανεργία να αγγίζει στατιστικά το ποσοστό του 30%, θεωρήσαμε ότι έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για τα ανυπολόγιστα ωφέλη σύσσωμης όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά της κοινωνίας. Διότι δεν πρέπει να παραγνωρίσει κανείς μας πως η φρικτή εκείνη μέγγενη της αλλοτρίωσης του εργασιακού κατέργου παύεται μονομιάς και δια παντός όταν η συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς τερματιστεί. Ω ωφελημένο άνεργο δίποδο, για σένα εργάζεται η φύσις, για τη δική σου των σχέσεων με τους οικείους σύσφιξη. Πόσες και πόσες ευκαιρίες έχεις τώρα να συναγελάζεσαι με τους λοιπούς σου φίλους στα καφενεία, πόσες ώρες ατέλειωτες απελευθερώθηκαν απ’ τη σκλαβιά του κεφαλαίου για λίγη προσοχή στην κυρά σου και αυτά τα δίποδα ποντίκια που ονομάζεις παιδιά σου!
Διότι αν η εργασία κινεί τις κοινωνίες, τότε η ανεργία κρατά καλά μονωμένο το καθαγιασμένο πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων. Απελευθερώσου άνεργε, η τύχη που σου έλαχε είναι ανυπολόγιστη. Και συ μισθωτέ κολυμβητή του βόθρου, δες επιτέλους τη λάμψη της μελλούμενης ζωής της ελευθέρου βούλησης, πάψε να είσαι ένα καφεϊνοκίνητο γρανάζι στη μηχανή της παραγωγής, σπάσε τα δεσμά σου και παραιτήσου. Μη δεχτείς να απολυθείς, εργάτη. Παραιτήσου και βγες ανάλαφρος πια στους δρόμους του ακραίου. Και επειδή δεν είμαστε ανάλγητοι, ούτε αδιαφορούμε για τα προβλήματα επιβίωσης και την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε που είναι και σικ τελευταίως, απλώστε τα γρασαρισμένα και λαδωμένα απ’ τις φάμπρικες αυτιά σας και ακούστε.
«Η δουλειά είναι το καταφύγιο των ανθρώπων που δεν έχουν να κάνουνε τίποτε άλλο.»
Ο. Ουάιλντ
Αναμφίβολα κάποιοι δε θα αντέξουν. Το ζην χωρίς πόρους μπορεί να αποδειχτεί μεγάλη πρόκληση, ακόμη και για τα ροζιασμένα χέρια ενός έμπειρου πρώην εργάτη. Πολλοί δε θα αντέξουν, θα φύγουν πρόωρα. Το τελευταίο που θα θέλαμε θα ήταν να φανούμε μισάνθρωποι. Ω καταραμένε άνεργε, δες την αλήθεια που απλώνεται μπροστά σου. Ο θάνατος αυτός, φρικτός, βρώμικος και παγωμένος, αυτός ο θάνατος θα σημάνει τη δική σου λύτρωση. Ευλόγησε για μια τελευταία φορά τη θεά ανεργία και αφέσου στην ελπίδα η δική σου θυσία να εκκινήσει μια γενικευμένη αλυσίδα θανάτων και δραστικής μείωσης του πληθυσμού. Χάρισε σε όλους όσους σε περιτριγυρίζουν, φίλους και γνωστούς, τη χαρά της λύτρωσης. Πάρε και τα παιδάκια σου μαζί, γιατί η μοναξιά είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση.
Καθώς αυτό είναι το τελικό σου βήμα προς τη θέωση άνθρωπε. Η ανεργία σου προσφέρει εκείνο το θεϊκό δώρο της απελευθέρωσης και ο θάνατος με την ασυγκράτητη μανία του μια ευκαιρία θέωσης. Γι’ αυτό, λοιπόν, στο βωμό της θεάς της εκ των αλυσίδων απαλλαγής εμείς ως ικέτες προσπέφτουμε δοξάζοντας τη χάρη της και σένα δοξασμένε άνεργε παρακινούμε το βήμα προς το λευκό σάββανό σου, αναμφίβολα σηματωρό ανάστασης, να κάνεις.
Συνέλευση για τη διαιώνιση του καννιβαλισμού