Είσαι η γη και ο θάνατος
Η εποχή σου είναι το σκοτάδι και η σιωπή
Δεν ζει τίποτε που να είναι πιο μακριά από το γλυκοχάραμα όσο εσύ
Όταν φαίνεται πως ξυπνάς είσαι μονάχα πόνος
Tον έχεις στα μάτια και στο αίμα
Αλλά εσύ δεν αισθάνεσαι
Ζεις
Όπως ζει μια πέτρα
Όπως το σκληρό χώμα
Και σε ντύνουνε όνειρα, κινήσεις, αναφιλητά
Που εσύ αγνοείς
Ο πόνος
Όπως το νερό μιας λίμνης
Τρέμει και σε κυκλώνει
Είναι κύκλοι στο νερό
Εσύ τους αφήνεις να διαλυθούν
Είσαι η γη και ο θάνατος…