Αγαπητή συντρόφισσα,

Σήμερα περισσότερο από ποτέ βρίσκω δύσκολο να γράψω αυτές τις γραμμές. Ήθελα να γεμίσω αυτή τη σελίδα με όμορφες φράσεις αλλά, διαταραγμένος απ’ την πραγματικότητα, συγκρατούμαι. Ζώντας από χθες στο αύριο και χωρίς παρόν σταματάω, θα ήθελα να σου πω πόσο σε θέλω χωρίς να με κυροαρχήσει αυτή η ντροπή…

Είναι για αυτόν τον λόγο που δεν θα γεμίσω αυτή τη σελίδα με πομπώδεις φράσεις αγάπης. Ούτε θα σε ενοχλήσω με απίθανες δικαιολογίες είτε, πολύ λιγότερο με κενά δάκρυα.

Ποιήματα να σου δώσω σήμερα δεν μπορώ, γιατί για να πω την αλήθεια, είσαι το μοναδικό ποίημα είσαι εσύ και ότι δεν είσαι δεν υπάρχουν μελωδίες.

Δεν αρνούμαι πως υπάρχουν μέρες και νύχτες που κλαίω μπροστά στην απουσία σου. Σκισμένος. Όμως συντρόφισσα ξέρω ότι στο ταξίδι μας η καρδιά σου και η δική μου αιμορραγούν με δύναμη και θάρρος, ενωμένες στη συμφωνική μουσική των εξεγερμένων μας συναισθημάτων.

Αδερφή μου, η εξεγερμένη σου καρδιά είναι πηγή ενέργειας για μένα, ξέρεις πολύ καλά πως τις ολέθριες μέρες είναι τα μάτια σου που με ενθαρρύνουν και σε ευχαριστώ χίλιες φορές για αυτό.

Γυναίκα, κάτω απ’ το δέρμα σου υπάρχουν φλόγες με τις οποίες διαφωτίζεις τα πάντα και βάζεις φωτιά στο κορμί και στο μυαλό μου, και σε φέρνουν σαν έναν ήλιο μέσα μου καίγοντας τα πάντα χωρίς να θέλω να σβήσουν.

Συγχώρησέ με α σου λέω πως σ’ αγαπώ, δε λέω ψέματα, αλλά αν απολογούμαι είναι γιατί είναι αλήθεια.

Μέχρι να ανακτήσουμε το παρόν θα περιμένω το φρέσκο σου στόμα σαν τη δροσιά που μουσκεύει το χωράφι… αγαπητή γυναίκα.

Αγαπημένη μου γυναίκα, σήμερα η θλίψη με κάνει αδύναμο, άχρηστο και χαζό. Δεν υπήρξα πολύ ευπρεπής και η σκέψη πως αυτό σε έχει απομακρύνει με πικραίνει… Δεν το ήθελα.

Θα προσπαθήσω να ανακτήσω αυτό το χαμένο πνεύμα, αυτό το ανθρώπινο πνεύμα, αυτή τη συνέπεια του πολεμιστή.

Ρισκάροντας τη ζωή μου θα αναζητήσω το καλύτερο, την αυθεντική ελευθερία που μου δίνει την ευκαιρία να ολοκληρώσω τον εαυτό μου στο μέγιστο, το μοναδικό που περιμένω είναι ότι θα θελήσεις να μου δώσεις το χέρι για να πορευτούμε, έτσι όπως μια φορά σου έχω γράψει, ούτε μπροστά ούτε πίσω αλλά μαζί, δίπλα˙ ελπίζω να σπάσω αυτά τα καταραμένα διανοητικά τείχη τα οποία εγκλωβίζουν τα καλύτερά μου συναισθήματα για να ανθίσουν στο πλευρό σου.

Επίσης ελπίζω να σκοτώσω τον δαίμονα που κατοικεί μέσα μου και να ελευθερώσω το γεράκι που κοιμάται, για να ενωθεί στο πέταγμα το ερπετό και ο φτερωτόςεραστής του και για να μπορέσουν ξανά να τυλιχθούν στην ευτυχία και την απόλαυση.

Περιμένοντας να σπάσουν τα τείχη της δειλίας και των ψεμλατων, θα μείνω ήσυχος, μέχρι το ερπετό να αλλάξει το δέρμα του, θα σε παρατηρώ και όταν θα είσαι έτοιμη θα ξεκινήσουμε τη μάχη για ακόμα μια φορά.

Η καρδιά μου είναι δική σου και όταν φωνάζω ελευθερία σκέφτομαι τα μάτια σου όταν με κοιτάνε με τον τρόπο που μόνο εσύ μπορείς.

Αναμένοντας τη βροχή, είμαι λουλούδι μες στον κήπο.

Άνευ όρων δικός σου…

απόσπασμα από το βιβλίο “Mauricio Morales Presente!“, εκδόσεις “Μαύρη Διεθνής”