«Είμαι αναρχικός! Συνεπώς δε θα εξουσιάζω και δε θα εξουσιάζομαι.»
John Henry Mackay
«Ό,τι αποκτώ μέσω της δύναμης είναι δικό μου και σε ό,τι δεν αποκτώ μέσω αυτής δεν έχω κανένα δικαίωμα.»
Max Stirner
Στο βιβλίο του «Ο εγωισμός του Max Stirner», ο John P. Clark υποστηρίζει πως ο Stirner είναι αναρχικός, αλλά και πως ο αναρχισμός του είναι «σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκής». Αυτό συμβαίνει επειδή «αρνείται την κυριαρχία του Κράτους πάνω στο εγώ, αλλά συμβουλεύει τους ανθρώπους να αναζητούν την επιβολή πάνω σε άλλους με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μπορούν να την επιτύχουν… Ο Stirner παρόλη την αντίθεσή του στο Κράτος… εξακολουθεί να εξυψώνει τη θέληση να κυριαρχεί.» Continue reading ”Αρχιστές, Αναρχικοί και Εγωιστές”, Sidney E. Parker→
Μου είπαν πως έκανα λάθος, ηθικά, για τις ιδέες μου. Ότι πρέπει να περιορίζονται και πως δεν πρέπει να επιτίθεμαι, θα πρέπει να κρατηθώ, διότι δεν εξίζω να αμφισβητώ τον κόσμο.
Εάν ο κόσμος έχει δηλώσει εαυτόν αντίπαλο του εαυτού μου, ας είναι! Θα αντισταθώ με τόσο πάθος που η κοινωνία και ο πολιτισμός μπορούν μόνο να φανταστούν! Διότι παλεύω για τον εαυτό μου, παλεύω για την ικανοποίησή μου.
Εμπρός άγριοι, εικονοκλάστες και ατομικιστές! Για εμάς που έχουμε σκοτεινές σκέψεις που σκιάζουν την κοινωνία!
Η δημιουργικότητα είναι απαραίτητη στην αναρχική πρακτική. Πρόκειται για ένα κλισέ το οποίο θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Όταν, όμως, ένα ατελείωτο αναμάσημα παλιακών ιδεών και πρακτικών, μιας μόνιμης ανάγκης για την ύπαρξη προτύπων και, ίσως χειρότερο απ’όλα, μια στροφή σε μαρξιστικές και ακαδημαϊκού τύπου αριστερές ιδέες, ως πηγές πνευματικής διέγερσης, φανερώνουν ένα μαρασμό σε επίπεδο πρακτικής φαντασίας μέσα στους αναρχικούς κύκλους των ΗΠΑ τουλάχιστον, ίσως έφτασε η ώρα να εξετάσουμε το ζήτημα της δημιουργικότητας πιο διεξοδικά. Αναμφίβολα, θα ήταν ένα πιο ευχάριστο θέμα συζήτησης από το να πούμε πάλι για όλες τις αποτυχίες των σημερινών αναρχικών πάνω σ’αυτό το ζήτημα. Θα ήθελα, λοιπόν, να μοιραστώ κάποιες ιδέες σχετικά με τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την επιθυμία, τις οποίες επεξεργάζομαι εδώ και χρόνια, εξερευνώντας και κάνοντας πειράματα με τρόπους με τους οποίους θα τις εφαρμόσω στη ζωή και στις σχέσεις μου, με την ελπίδα ότι όσοι θέλουν να ξεπεράσουν αυτό το αίσθημα δυσφορίας, ίσως τις βρούν ενδιαφέρουσες. Continue reading “Οπλισμένη Επιθυμία”, Wolfi Landstreicher→
Η καταστροφή είναι η απόλυτη επιβεβαίωση της ατομικότητάς μου. Είναι αυτό που με καθιστά ότι είμαι. Η φιλοσοφία της καταστροφής βρίσκεται στις πράξεις μου, δε χρειάζομαι περαιτέρω εξήγηση, καμία αιτιολόγηση. Ωστόσο, θα προσπαθήσω ακόμη να σου δείξω γιατί με ενδιαφέρει μόνο να καταστρέψω.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που έσπασες κάτι επίτηδες ; Πιθανώς ήταν ένα βάζο, ίσως ένα παράθυρο, ίσως κατεδάφισες έναν τοίχο. Το τι ήταν αυτό που κατέστρεψες δεν έχει σημασία – μόνο το αίσθημα που είχες όταν το έκανες. Εκείνο το αίσθημα της δύναμης. Εκείνο το αίσθημα της ικανοποίησης. Νιώθεις την ελευθερία, σε μια μικρή δόση. Νιώθεις την απόφαση της αυτοπλήρωσής σου. Το σπάσιμο μιας νοοτροπίας που σου υπαγορεύει πως η δημιουργία είναι το μόνο αγαθό πράγμα. Η καταστροφή των φραγμάτων. Νιώθεις την ικανότητα να είσαι αυτός που θέλεις, αναγνωρίζεις τον εαυτό σου βρισκόμενο σε έντονη αντίθεση με αυτό που όλοι οι υπόλοιποι σου υπαγορεύουν ως ηθικά σωστό. Νιώθεις ο εαυτός σου. Continue reading “Φιλοκλαστικισμός”, Echo→
