Κάθε τόσο, κυκλικά, ο συλλογικός ή κοινωνικός αναρχισμός γίνεται περιοριστικός για μερικούς αναρχικούς και ο αναρχικός ατομικισμός επιβεβαιώνει τον εαυτό του. Αυτό συνέβη στο τέλος του εικοστού αιώνα, όταν κάποιοι από τους μεγάλους αναρχικούς στοχαστές άρχισαν να αμφισβητούν μερικά από τα περισσότερο κομμουνιστικά δόγματα. Συμβαίνει για μια ακόμη φορά, και για μια ακόμη φορά βλέπουμε μερικούς από τους κοινωνικούς αναρχικούς να σπαρταρούν πανικόβλητοι, καθώς το βολικό τους όνειρο διαταράσσεται και συνειδητά ή ασυνείδητα ενισχύουν τον ασφυκτικό κλοιό του κράτους, καταδικάζοντας τα απείθαρχα αδέρφια τους, που φαίνεται να απειλούν τη συνέχιση αυτού που κάποιος σύντροφος έχει εύστοχα χαρακτηρίσει ως «πολιτισμένο αναρχισμό». Continue reading ”Σκανδαλώδεις σκέψεις – μερικές σημειώσεις για τον πολιτισμένο αναρχισμό”, V.Q. →

Και μετά, έπεσα! Πέφτω εν πανικώ στην άβυσσο, μισο-εθελοντικά, μισο-σπρωγμένος, άρρωστος από ταχύτητα και μοναχικός σαν το τοπίο που απλώνεται. Υπάρχουν στιγμές που κολλαώ. Μια παλιά φίλη προεξέχει σαν κλαδί δέντρου. Την πιάνω, σπάει. Ακόμα μία επιβραδύνει την πτώση μου, πράσινη και υγρή και ω, είναι τόσο ωραία που τη βλέπω ξανά, που βλέπω ξανά το χαμόγελό της, τα υπέροχα μαλλιά της, τη γραμμή του όμορφου προσώπου της, αλλά έχω φύγει πάλι, τώρα στροβιλίζομαι, τώρα ισορροπώ, τώρα ρουφώ πίσω την ανάσα που μου έχει κάτσει στο λαιμό, τώρα σε πόλεμο, τώρα εν ειρήνη. Continue reading ”Δραπετεύοντας στη Λογική: Η Πτώση”, V.Q. →