Για την απεργία πείνας των αναρχικών αιχμαλώτων
Στις 10/11/2014, ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός, έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού, καταδικασμένος για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης το Φλεβάρη του 2013, μέλος της FAI και υπόδικος για 4 εμπρηστικές ενέργειες (έχει αναλάβει την ευθύνη για τις 3), ξεκίνησε απεργία πείνας με αίτημα να του χορηγηθούν οι εκπαιδευτικές άδειες, που δικαιούται μετά την πρόσφατη εισαγωγή του σε πανεπιστημιακή σχολή της Αθήνας. Οι αναρχικοί σύντροφοί του Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Πολίτης και Ανδρέας Μπουρζούκος ξεκίνησαν απεργία πείνας ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Νίκο, στις 17/11 ο πρώτος και στις 2/12 οι τελευταίοι.
Παρά τις διαφορετικές απόψεις σχετικά με την απεργία πείνας ως μέσο αγώνα, είναι γεγονός πως η ανυποχώρητη και αξιοπρεπής στάση, καθώς και ο αιχμηρός, επιθετικός και χωρίς πολιτικάντικα πέπλα λόγος του Νίκου Ρωμανού, άνοιξε ένα πολύ σημαντικό μέτωπο αγώνα, το οποίο διευρύνεται ποιοτικά και ποσοτικά καθημερινά και οξύνεται με τη συμμετοχή των άλλων τριών απεργών πείνας.
Η στρατηγική της κυριαρχίας
Η κυριαρχία κινείται ήδη σε όλα τα μέτωπα. Με προμετωπίδα τις δικαστικές αρχές και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους στο υπουργείο Δικαιοσύνης, το κράτος, κάνοντας χρήση της νομολογίας, μετακυλά την ευθύνη για την υγεία του συντρόφου στους γιατρούς του νοσοκομείου Γεννηματά, που νοσηλεύεται, αλλά και στον ίδιο, προτείνοντας λύσεις, που ξέρουν από πριν πως θα απορριφθούν, σε μια προσπάθεια να έχει επικοινωνιακά το πάνω χέρι. H πρόταση νομοσχεδίου, που θα καθιερώνει νομικά τη χρήση τηλεδιάσκεψης για ορισμένες επαφές του κρατουμένου με τον έξω κόσμο, έχει πολλαπλή ανάγνωση. Καταρχήν, έρχεται ως δήθεν αντιπρόταση ενός κράτους, που είναι ανοιχτό στα αιτήματα ακόμα και αιχμαλώτων ανταρτών πόλης. Το κράτος επιχειρεί επιτυχώς να βρίσκεται επικοινωνιακά σε προνομιούχο θέση, διαμηνύοντας παράλληλα ότι δεν υπάρχει περίπτωση, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, να δοθεί λύση στο ζήτημα, η οποία θα επιτρέπει την έξοδο του συντρόφου από τη φυλακή. Επιπλέον, το κράτος πετάει επικοινωνιακά το γάντι στον σύντροφο και τους αλληλέγγυους και υπογείως στην αριστερά, καθώς μεγάλο κομμάτι του αλληλέγγυου λόγου έχει επικεντρωθεί στο δικαίωμα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και όχι στην ελευθερία, που θα προσέφεραν οι άδειες. Η λύση του υπουργείου, λοιπόν, επιτρέπει την παρακολούθηση (έστω προσχηματικά) των μαθημάτων, αλλά όχι την έξοδο από τη φυλακή, εμφανιζόμενο έτσι να ικανοποιεί το φαινομενικά ζητούμενο. Τέλος, μέσω αυτής της “λύσης” προωθείται στα σιωπηλά η θεσμοθέτηση της πρακτικής της τηλεδιάσκεψης. Η τηλεδιάσκεψη εφαρμόζεται ήδη σε χώρες του εξωτερικού αλλά και της Ε.Ε. Η εφαρμογή αφορά επισκεπτήρια συγγενών και φίλων, αλλά ακόμα και την ίδια τη δικαστική διαδικασία. Πρόσφατα, στην Ιταλία, η δίκη μέσω τηλεδιάσκεψης εφαρμόστηκε στους αναρχικούς συντρόφους Gianluca Iacovacci (μέλος της FAI/IRF) και Adriano Antonacci, διωκόμενους για διάφορες επιθέσεις στην Ιταλία. Το αναφέρουμε αυτό καθώς η θεσμική και ανεπίσημη “αλληλοκατανόηση” Ελλάδας-Ιταλίας σε αστυνομικά και δικαστικά θέματα είναι παραπάνω από γνωστή.
Γνωρίζουμε, επίσης, πως, στο πεδίο του εσωτερικού συστημικού ανταγωνισμού για την κατάκτηση των κυβερνητικών θώκων στις προσεχείς εκλογές, η σημερινή κυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να επιλέξει να ρεφάρει, ρισκάροντας μια πόλωση της κατάστασης, που θα οδηγήσει, σε περίπτωση π.χ. του θανάτου κάποιου απεργού, σε εκτεταμένες ταραχές, τις οποίες φιλοδοξεί να καταστείλει ωμά και να πλασάρει τον εαυτό της ως εγγυητή της τάξης στους κοιμισμένους εθελόδουλους τηλεθεατές. Ένα δείγμα του πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει το κράτος μια τέτοια περίπτωση εξεγερτικού ξεσπάσματος ήταν η 6 Δεκέμβρη, όπου δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ, πρωτοφανή σε μέγεθος μπουλούκια ασφαλιτών, αύρες και εναέρια μέσα επιστρατεύθηκαν για την καταστολή των συγκρούσεων. Οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στους τωρινούς διαχειριστές του κράτους και είναι πολύ πιθανό να αγκιστρωθούν σε μια στρατηγική μηδενικής ανοχής στον εχθρό. Για να είμαστε ξεκάθαροι, παρουσιάζουμε αυτήν την πιθανότητα ως τροφή για σκέψη κατά τη διαδικασία της χάραξης των πλάνων αγώνα του καθενός και σε καμιά περίπτωση για να πυροσβέσουμε εξεγερσιακά γεγονότα. Αντίθετα, προωθώντας από τη μεριά μας την οπτική των παρατατεταμένων ταραχών, θεωρούμε πως πρέπει να έχουμε και την ψυχραιμία να λειτουργήσουμε σωστά κατά τη διάρκειά τους.
Ένα ακόμα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι οι μεθοδεύσεις που ήρθαν στο φως τις τελευταίες ημέρες μετά την καταγγελία των Μπουρζούκου – Πολίτη και την τοποθέτηση του συνηγόρου του Νίκου Ρωμανού, οι οποίες σχετίζονται με την αναγκαστική σίτιση του απεργού. Η αναγκαστική σίτιση είναι ένα βασανιστήριο, που έχουν υποστεί εχθροί του καθεστώτος στο εξωτερικό, όπως το μέλος της RAF Holger Meinz, για τον οποίον υπήρξε και θανατηφόρο. Οποιαδήποτε τέτοια παρέμβαση στην ατομική απόφαση του συντρόφου, είτε προέρχεται από την ανθρωπιστική σαχλαμάρα της εμπλοκής για να σωθεί η ζωή του, είτε από τα πολιτικά κίνητρα των κρατούντων, αποτελεί αιτία πολέμου, καθώς δημιουργεί και σχετικό “δεδικασμένο” για πιθανές αντίστοιχες περιπτώσεις στο μέλλον.
Ταυτόχρονα, τα δίποδα των μεγάλων ΜΜΕ αναμεταδίδουν κάθε λογής βλακείες για την υπόθεση, πότε με ανθρωπιστικό, πότε με προπαγανδιστικό περιεχόμενο, ενώ παράλληλα διάφοροι διανοούμενοι, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί και άλλα ευυπόληπτα σκουπίδια (Ζούγκλα, Καθημερινή, Βήμα, Σκάι, Protagon κ.α.) καθώς και οι αμοιβάδες της Χρυσής Αυγής αρθρογραφούν, δημοσιολογούν και βγάζουν ανακοινώσεις, χλευάζοντας τον αγώνα του συντρόφου. Δεν μπορούμε βέβαια να μην αναφερθούμε και στους παλιάτσους της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, που με βουλευτές, ανακοινώσεις και άλλες πολιτικάντικες βλακείες προσπαθούν να αποκομίσουν προεκλογικά πολιτική υπεραξία και ψηφοφόρους. Ο σύντροφος φρόντισε από το πρώτο κιόλας κείμενό του να στείλει τόσο αυτούς, όσο και τους διάφορους μέχρι πρόσφατα επικριτές του αντάρτικου πόλης και της αντάρτικης δράσης γενικότερα και νυν όψιμους αλληλέγγυους, στο διάολο.
Ο αγώνας και οι προοπτικές
Από την έναρξη τις απεργίας πείνας έχουν γίνει δεκάδες ενέργειες σε όλο το φάσμα του αναρχικού αγώνα, δημιουργώντας, με πολύ βραδείς ρυθμούς ομολογουμένως, μια δυναμική με φαινομενικά πολλές προοπτικές. Σημείο καμπής υπήρξαν οι δύο πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου με την κατάληψη του Πολυτεχνείου τη Δευτέρα και την πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας και κυρίως τις οδομαχίες και τις επιθετικές ενέργειες που την ακολούθησαν στους δρόμους των Εξαρχείων και γύρω από το Πολυτεχνείο, την Τρίτη. Δυστυχώς, η απορριπτική απόφαση για το αίτημα του συντρόφου, από το αρμόδιο συμβούλιο την Τετάρτη, δεν πυροδότησε τις διαδικασίες που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα, παρά την επιδείνωση της υγείας του, αλλά και της επίδειξης τσαμπουκά από τη μεριά του κράτους, να μην υπάρξει η αντίδραση που άρμοζε στις περιστάσεις, αλλά η διοργάνωση ήσσονος σημασίας δραστηριοτήτων. Η συγκρουσιακή δυναμική εκδράστηκε εκ νέου το Σάββατο, τόσο στις πολύωρες συγκρούσεις στα Εξάρχεια, όσο και στις διάφορες πρωτοβουλίες στα προάστια, καθώς και στις συγκρουσιακές διαδηλώσεις στην επαρχία (Βόλος, Ηράκλειο, Χανιά, Θεσσαλονίκη κ.α.) και συνεχίζεται μέχρι αυτή τη στιγμή με καταλήψεις και δράσεις κάθε είδους σε όλη τη χώρα.
Θέλουμε να σταθούμε σε δύο πράγματα. Ο πρώτος μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας σε τέτοιες συγκυρίες είναι πως δε γίνεται αντιληπτό ότι η πίεση, που μπορεί να ασκήσει κανείς στην κυριαρχία στο επίπεδο της “ιδεολογικής” σύγκρουσης, είναι πάντα περιορισμένη. Η κυριαρχία έχει στη διάθεσή της μεγάλες, έμπειρες και πολύπλοκες επικοινωνιακές εφεδρίες, καθώς και μια ευρεία γκάμα πολιτικών, θεσμικών και στρατιωτικών εργαλείων. Συνήθως, γίνεται προσπάθεια αυτό το κενό να καλυφθεί είτε μέσω της εκβίασης της προβολής των ΜΜΕ, είτε μέσω της μάταιης επίκλησης της δύναμης των κοιμισμένων μαζών. Σχετικά με το πρώτο, η προβολή των ΜΜΕ είναι πάντα χειραγωγούμενη, ακόμα και αν παίξουν το όποιο θέμα. Δεύτερον, ακόμα και να υπήρχε αυτό που λέμε δημοσιογραφική αντικειμενικότητα, δε θα είχε αυτιά να την ακούσουν. Τα σοσιαλιστικά φαντασιακά αγνοούν κατ’ επανάληψη την πραγματικότητα. Και στην πραγματικότητα, όταν οι μάζες στέκονται ανήμπορες, φοβισμένες και πλήρως αναξιοπρεπείς σε ζητήματα, που τους αφορούν πολύ πιο άμεσα από το συγκεκριμένο, είναι τελείως απίθανο να καταλάβουν έναν αναρχικό πολεμιστή, που εκπέμπει δύναμη και αξιοπρέπεια, πόσο μάλλον να συνδεθούν μαζί του. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να νιώθουν ένα μουδιασμένο, υποκριτικό ανθρωπιστικό αντανακλαστικό και στη χειρότερη, μια συμπλεγματική ικανοποίηση. Η πίεση, που θα καταλάβει το κράτος, είναι η αποδιοργάνωση της μεγαμηχανής της κυριαρχίας. Είναι η ισοπέδωση των εμπορικών δρόμων εν όψει Χριστουγέννων, το μπλοκάρισμα των οδικών αρτηριών, οι επιθέσεις παντός είδους στο έμψυχο δυναμικό της, η μόλυνση της μητρόπολης με συνθήματα και ιαχές αναρχικού πολέμου. Είναι η πίεση του εμπρησμού της προγραμματισμένης λειτουργίας της κοινωνικής μηχανής και της διάλυσης της κοινωνικής αλυσίδας παραγωγής. Είναι η γενική εικόνα κατάρρευσης, την ώρα ακριβώς που ο καπιταλιστικός κόσμος διεθνώς έχει στραμμένα τα μάτια του στην Ελλάδα της κρίσης. Μόνο ο διάχυτος βίαιος εκβιασμός εκεί που ο εχθρός πονάει μπορεί να δώσει στον σύντροφο τη νίκη. Και για να μη γελιόμαστε, την ίδια μέθοδο προτιμάει και ο ίδιος.
Η δεύτερη μεγάλη προβληματική είναι η απουσία οργανωμένων εξεγερτικών δομών. Είναι αδύνατο να περιμένουμε το 2014, μετά από 30 χρόνια εγχώρια εμπειρία, να οργανώνεται ο αναρχικός πολύμορφος αγώνας από κεντρικές συνελεύσεις. Αφενός, γιατί ο ρόλος αυτών των συνελεύσεων στην καλύτερη (και σπάνια δυστυχώς) περίπτωση είναι η σύνθεση, η συνεργασία και η αντιπαράθεση των υπάρχουσων δυνάμεων προς κεντρικότερες, όταν χρειάζεται, κατευθύνσεις και όχι η δημιουργία πραγμάτων εκ του μηδενός και αφετέρου, γιατί αυτού του είδους οι διαδικασίες έχουν ένα όριο στη γκάμα δράσεων που μπορούν να οργανώσουν, αλλά και στους χρόνους που μπορούν να τρέξουν, και πάλι μόνο αν υπάρχουν άλλες πρώτερες δομές. Ας μάθουμε, επιτέλους, από τις εμπειρίες αγώνα, των οποίων είμαστε κομμάτι. Είναι ζωτικής σημασίας, τόσο για τον σημερινό αγώνα όσο και για τους αγώνες, που έρχονται στο άμεσο μέλλον (φυλακές τύπου Γ’ κ.α.), η συγκρότηση άτυπων αναρχικών εξεγερτικών υποδομών κάθε τύπου και η επίσης άτυπη σύνδεση τους σε δεύτερο χρόνο, όπου αυτό είναι εφικτό.
Θεωρούμε, λοιπόν, πως με δεδομένη την αμετακίνητη θέση του εχθρού, την επίσης ανυποχώρητη θέση του συντρόφου καθώς και την κεκτημένη δυναμική των προηγούμενων ημερών, τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της όξυνσης και της διάχυσης των εχθροπραξιών ενάντια στην κυριαρχία, καθώς, κάθε μέρα που περνάει, η ήδη επιβαρυμένη υγεία του συντρόφου επιδεινώνεται επικίνδυνα. Απευθυνόμενοι στο μάυρο, εξεγερτικό κομμάτι της αναρχίας, θεωρούμε πως τώρα είναι η ώρα για δράση. Ο Νίκος Ρωμανός είναι λόγω και έργω σύντροφός μας, είναι κομμάτι μας. Αφήνουμε πίσω τις μεμψιμοιρίες και τον ανούσιο καταγγελτικό λόγο και υπερβαίνουμε τις αδυναμίες του χώρου μας στην πράξη. Μόνοι ή κάτα συγγενείς ομάδες, παίρνουμε θέση στον πολύμορφο πόλεμο και επανδρώνουμε τα οδοφράγματα, που έστησαν οι σύντροφοι με τα σώματά τους. Θυμόμαστε παράλληλα τον θάνατο του αναρχικού συντρόφου Sebastian Oversluij από τα πυρά σεκιουριτά, κατά τη διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας, στο Σαντιάγο της Χιλής, πριν έναν χρόνο (11/12/2013) και στηρίζουμε το διεθνές κάλεσμα των συντρόφων από τη Χιλή για έναν Μαύρο Δεκέμβρη δράσεων στη μνήμη του.
ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ,
Δ. ΠΟΛΙΤΗ, Α. ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΛΗΣΤΗ SEBASTIAN OVERSLUIJ
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
Αναρχικό εγχείρημα αντιπληροφόρησης Inter Arma
Ραδιουργοί του μηδενός
