Η επιθυμία! Αυτό που θέλουμε, αυτό για το οποίο κοπτόμαστε και ξεγελάμε τον εαυτό μας πως θα δίναμε το παν για να το κατακτήσουμε. Αυτή η σκρόφα, που σε έχει κατακλύσει και σε έχει σαγηνεύσει, τόσο όσο να βλέπεις μονάχα το σκοπό και ποτέ το περιβάλλον. Που εσύ της δίνεις τη μορφή μιας όμορφης ανθρώπινης ύπαρξης, ενός θελκτικού ανθρώπινου σώματος, ενός γλυκού ζώου, ενός μυρωδάτου λουλουδιού, ενός εκπληκτικού φυσικού τοπίου, μιας σπουδαίας δημιουργίας, μιας φοβερής φωτογραφίας, ενός υπέροχου γεύματος, ενός θαυμάσιου ύπνου, ενός ηδονικού γαμησιού, μιας λυτρωτικής βοήθειας, μιας ποιοτικής συναναστροφής, μιας αβίαστης απλοχεριάς, ενός καλού λόγου, μιας καλοπροαίρετης ανεκτικότητας, μιας επιτυχημένης ενέργειας, ενός λυτρωτικού σωσίματος ψυχής και πνεύματος.

Ήταν κάποτε ένας ταλαιπωρημένος διαβάτης, που έφτασε εξουθενωμένος σε ένα χάνι στη μέση του πουθενά. Και τι ζήτησε; Λίγο νερό. Και το πήρε με καθυστέρηση μεγάλη, τόση που η δίψα του είχε αυξηθεί. Και δεν ήταν άοσμο, άχρωμο και άγευστο, όπως λένε πως πρέπει να είναι το νερό. Και δεν το σέρβιρε η καλλίγραμμη κοπέλα, που ήξερε να σε κάνει να θες να την κοιτάς, όταν εσύ έβλεπες αλλού, αλλά αυτή πάντα κοίταγε στο πουθενά, όταν έστρεφες το πρόσωπο σου προς το μέρος της… Και δεν έμεινε ασχολίαστο το γεγονός πως δίψαγε και αναγκάστηκε να πιει από αυτό το βρώμικο ποτήρι. Και δεν το ευχαριστήθηκε. Και δεν απέφυγε την ανησυχία για την υγεία του. Και δεν χάρηκε που μπήκε στο χάνι. Και έπρεπε να συνεχίσει…

Γιατί τι; Γιατί ανοίγεσαι; Γιατί υπάρχεις; Γιατί επικοινωνείς; Γιατί η αντίδραση ήταν αυτή που ήταν; Πολλά γιατί έχουν μαζευτεί για να μπορεί κανείς να δώσει απαντήσεις… Τελικά, μόνο όσοι δεν χρειάζεται να αναρωτηθούν για απαντήσεις σε ερωτήματα, που ποτέ δεν θα έκαναν οι ίδιοι, είναι αυτοί που προχωράνε χωρίς να διψάνε και χωρίς να κινδυνεύουν να δώσουν το χέρι τους άσκοπα.

Λένε πως τα ρέκβιεμ δεν ταιριάζουν πάντα σε όλες τις περιστάσεις. Σε αυτήν τη γαμημένη περίσταση, δεν βρίσκω κάτι άλλο εκτός από ένα ρέκβιεμ στα ανθρώπινα σκατά. Με μουσική που θα παίζουν άνθρωποι με καρφωμένα δόντια και ξελαμπικαρισμένο κεφάλι, ικανοί να αντέξουν το Εγώ τους, αλλά κανέναν άλλον. Αυτοί που στις δίκες προθέσεων δεν έχουν δικηγόρο, αλλά και δεν βρήκαν ποτέ ξανά τη διεύθυνση του δικαστηρίου.

Κλείσε τον ήχο στα κλαψουρίσματα του κώλου, πέτα από το παράθυρο την τηλεόραση που παίζει την ταινία των συμβάσεων, κατούρα έξω από τη λεκάνη της υποταγής και φτύσε κατάμουτρα τα πιο μακιγιαρισμένα πρόσωπα. Ρέκβιεμ αποχαιρετισμού στους ασήμαντους μαλάκες, που συναντήσαμε στην κοινωνική ζωή, σε όλα τα πολτοποιημένα εγώ, που αντιλαμβάνονται την άμυνα του πασιφανούς συμπλεγματισμού τους ως επίθεση (με άσφαιρα πυρά, πάντως…), σε όλους τους αδιάκριτους και αυτάρεσκους κόπανους, που το μόνο πράγμα που τους αξίζει είναι να σκύβουν για να μαζεύουν τα σπασμένα δόντια τους. Ο δημιουργός θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά. Χαμήλωσε πολύ τον πήχη, όμως, για να έχει αξία το παιχνίδι. Και δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Στα αρχίδια μας…

ΥΓ. Δεν ξέρω αν ο δημιουργός διασκεδάζει με το κατασκεύασμα του, εμείς όχι! Αλλά, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, παρά να διασκεδάσουμε όπως μπορούμε, ψάχνοντας τη διαφυγή από το σπίτι της κατάντιας… Καλά ξεμπερδέματα για όλους μας…

ΥΓ1. Aν ο άνθρωπος ήταν αυτό που μας διδάσκουν στα σχολεία, αυτό που μένει στο απυρόβλητο της καθημερινής δημόσιας ουδετερολαγνείας, αν ήταν το (υπό)δειγμα που προωθεί η ανθρωπιστική παιδεία και το υποκείμενο που ορίζουν οι διανοούμενοι ψάχνοντας για οπαδούς, όλα θα ήταν καλά… Δεν είναι, όμως… Η ανθρωπότητα βαδίζει προς το δικό της πεπρωμένο, που δεν είναι τίποτα άλλο, από το να πληρώσει τα τρωτά της. Εξαργυρώνει ο κατασκευαστής της ανθρώπινης φύσης ένα γραμμάτιο, που οι πιο οξυδερκείς αντιλαμβάνονται, αλλά ξέρουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Ορνέλα Μπλάκ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο 4ο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

«Κάθε λύση φαίνεται ασήμαντη σ’ αυτόν που δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα» Nicolás Gómez Dávila

«Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι, και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί!» Bertrand Russell

«Δεν μπορείς να κόψεις στα μέτρα σου τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις στη ζωή, αλλά μπορεί να κόψεις στα μέτρα σου τη στάση και τη νοοτροπία σου για να αντιμετωπίσεις αυτές τις καταστάσεις» SigSiglar

Αδερφέ/ή, όπου και αν πηγαίνεις κουβαλάς τα βάρη σου και πάνω από όλα δεν μπορείς να απαλλαγείς από τα όποια κιλά έχεις την εκάστοτε στιγμή. Εκτός και αν ακρωτηριάσεις μόνος σου ένα παράπλευρο κομμάτι του Είναι σου, αλλά -πίστεψε με- κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται για πλείστους λόγους. Αρκετές πληγές και απώλειες έχει καταγράψει ο πιο πρόχειρος αριθμομετρητής της συνείδησής μας… Εκεί στο ψηλότερο σημείο της προαιώνιας γέφυρας, που έχτισαν με τα δικά τους χέρια -πεισμωμένοι για άγνωστο λόγο- άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τις πιο εργασιομανείς πτυχές ενός κάργα λουφαδόρικου είδους, πατάς το pause και το στίγμα του gps σου παραμένει σταθερό. Δεν είναι κακό αυτό! Μπορεί κάποιοι να σκεφτούν πως απενεργοποίησες -με την πρόθυμη βοήθεια του πιο χρήσιμου ή της πιο χρήσιμης σου συγκατοίκου- το μηχανισμό της Ψυχής για να απελευθερώσεις το σώμα σου.

Ακόμα και αν έγινε το αντίθετο, οι συνθήκες είναι υπέρ σου. Εκμεταλλεύσου τις! Μένεις όρθιος/α εκεί και δεν αισθάνεσαι το χειρότερο, παρότι δεν είσαι τόσο καλά, όσο θα σου υπαγόρευε ο εαυτός σου. Όχι, γιατί το λες, αλλά γιατί ισχύει! Θα προτιμούσες το πάρκο να μην ήταν άδειο, ή να μην ήταν κατεστραμμένο, γιατί ο πόθος σου είναι η καταστροφή να αφορούσε σε κάθε τι το άδειο σε αυτήν την πουτάνα τη ζωή -εκτός του πάρκου, γιατί ο βηματισμός της χήνας δικαίως σου μοιάζει προτιμότερος από τα σαθρά περπατήματα των μέτριων… Κατάλαβες, όμως, πως οι ατομικές προθέσεις δεν μπορούν να βιάσουν τη λογική;

Αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις σύννεφα -χωρίς ο υδροφόρος ορίζοντας να προμηνύει κάποια όξινη βροχή-, αν κοιτάξεις πίσω θα διαπιστώσεις ένδοξες στιγμές, στις οποίες οφείλεις να επενδύσεις στο χρηματιστήριο του αυτοσεβασμού, χωρίς να είναι απαιτητό να τις μετατρέψεις σε ψηφιακό αρχείο… Και, αν κοιτάξεις μπροστά; Πριν προσπαθήσεις να δεις το παραμικρό, δες μέσα σου. Ηρέμησε. Χαλάρωσε. Chillout, που λένε και οι νεόκοποι εκμοντερνιστές-όψιμοι διαφημιστές της πραμάτειας των άπειρων συγκαμένων εγκεφαλικών κυττάρων των σύγχρονων ανθρώπινων τύπων, που θυμίζουν ποτάμι που ξεχείλισε – αλλά τα νερά του κατευθύνονται στα φρεάτια των μητροπολιτικών κωμειδυλλίων, με την ευκολία που σπουδαία λόγια προφέρονται από γελοία στόματα… Μην αισθάνεσαι την ανάγκη να υπερασπιστείς τον εαυτό σου για τίποτα.

Εγώ, που στα λέω αυτά, πολλάκις τραντάζομαι και αργώ να γαληνεύσω. Το ομολογώ, χωρίς να έχω κανένα περίστροφο στον άσπρο κρόταφο της πλήξης μου… Ίσως, μόνο όταν ξεχνιέμαι με τις ενέσεις που γίνονται με δανεικές σύριγγες, ή απλά όταν κοιμάμαι σε κρεβάτια που τα σεντόνια τους έχουν τον ιδρώτα των πνευματικών μου συγχύσεων και το αίμα των σωματικών μου αποστασιών… Αλλά, δεν ξέρω, και μάλλον δεν θέλω να μάθω, πού στο διάβολο βρίσκω τη δύναμη, δεν απαντάω πια ποτέ σε τέτοιες ερωτήσεις. Γιατί, μέσα σου, βρίσκονται οι απαντήσεις που σε αφορούν. Δες τες με τα μάτια της κουκουβάγιας, με το βλέμμα της ύαινας, με τη δύναμη της αρκούδας, με την υπεροψία του αετού, με την πονηριά του γερακιού, με την ταχύτητα του τσιτάχ, μα και με την αποτελεσματικότητα του τσακαλιού. Σφίξε τη γροθιά, βγάλε τη τσίμπλα από την ψυχή, και καθάρισε τα ματόκλαδα σου…

Δεν είναι ανάγκη να προτιμάς το Φως του Ήλιου από το Φως του Φεγγαριού. Μάθε, απλά, στο σκοτάδι να κρατάς τα δικά σου κεριά και τον δικό σου αναπτήρα, για να μπορείς να πλησιάζεις τα διάσπαρτα τζάκια του διαρκούς Χειμώνα χωρίς ενοχές και κάθε είδους ντροπές, χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις στα βλέμματα των άλλων ψήγματα της πραγματικής τους εντύπωσης για σένα, χωρίς να σου ζητήσει ποτέ κανείς να φέρεις τα καυσόξυλα… H κατανόηση θα σε προστατεύσει από το κρύο, η αίσθηση του μέτρου θα σε ζεστάνει όσο πρέπει και η προνοητικότητα θα μετατρέψει τις περιοδείες σου σε ταξίδια εκπαιδευτικά και αναψυχής, συνάμα.

Μόνο τότε ο Άτλαντας θα ανοίγεται και θα ξεφυλλίζεται από σένα, ενώ -κατά τα φαινόμενα- θα μπορείς να απολαμβάνεις το γαλάζιο του χαρτιού, νιώθοντας τη δροσιά της αύρας και του αλάτινου νερού του πραγματικού φυσικού τοπίου. Και θα φαντάζεσαι -με περίσσεια χαρά- το εγώ σου να περπατάει -αντιγράφοντας ακόμα και το χαμαιλεοντισμό των ηρώων των πιο σπουδαίων έργων του χτες- στα δάση των βουνών, αυτών που αποτυπώνει σε κλίμακες ο γεωγραφικός οδηγός, που «απαλλοτρίωσες» από το πολυσύχναστο πολυκατάστημα του κέντρου της Ακαλαισθησίας και της Ανεπάρκειας… Έχοντας αφήσει πίσω σου κάθε τι το λούτρινο, για να έχουν κάτι να παίζουν αυτοί που έχουν εθιστεί να κρατάνε πάντα στα χέρια τους τα Ευαγγέλια της ένδειας και της μαζικής παράνοιας… Οι ήχοι των λέξεων είναι αυτοί που θα ανεβάσουν τις κουρτίνες, οι ήχοι των πράξεων είναι αυτοί που θα σε κάνουν να απολαύσεις το θεατρικό έργο, ακόμα και αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τους ηθοποιούς, λόγω του θολώματος, που προκαλεί η κάπνα της πρόζας και του κακοκαρδισμένου από έωλες ψυχές.

Μην αγνοείς ποτέ, όμως, πως ενώ μπορεί τις λευκές κουρτίνες της αβασάνιστης προβολής ενίοτε να τις ανεβάζουν και να τις κατεβάζουν πολλά χέρια λερώνοντας τες, η απόλαυση παραμένει ατομική υπόθεση -ακόμα και αν τα χέρια σου δεν είναι καθαρά… Και αν έσπασες συνειδητά και με απύθμενο μένος, σε ανύποπτη στιγμή, το παλιό βιολί σου, μην ξεχνάς πως μπορείς να βρεις άλλο και μάλιστα να δεθείς περισσότερο μαζί του. Γιατί, τότε, θα κοιτάς τη ζυγαριά και θα χαμογελάς, πίνοντας «στην υγειά» των σπασμένων βιολιών των άλλων και ψάχνοντας εναγωνίως ένα μολύβι για να καταγράψεις τις καινούριες αρμονίες της πιο ώριμης μουσικής που εμπνεύστηκες ποτέ…

Για τελευταία φορά,

Ορνέλα Μπλακ

Αναδημοσιεύεται από: Inter Arma