Σ’ αυτό μας το μικρό πόνημα απευθυνόμαστε στην ευγενική εκείνη συνεχώς αυξανόμενη μειοψηφούσα ομάδα της κοινωνίας, τους ένδοξους ανέργους της. Από αυτό εδώ το βήμα, εμείς, μικροί κι ασήμαντοι ως είμαστε φόρο τιμής ένδοξο αποτίουμε στη θεά της απαλλαγής απ’ τα δεσμά της εργασίας. Διότι μπορεί «έργον όνον αποτρέψαι κνώμενον», αλλά καμία αρετή δεν μπορούμε να εξυμνήσουμε περισσότερο από την κατάσταση της ανεργίας, εθελουσίας ή μη.

Με την ανεργία να αγγίζει στατιστικά το ποσοστό του 30%, θεωρήσαμε ότι έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για τα ανυπολόγιστα ωφέλη σύσσωμης όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά της κοινωνίας. Διότι δεν πρέπει να παραγνωρίσει κανείς μας πως η φρικτή εκείνη μέγγενη της αλλοτρίωσης του εργασιακού κατέργου παύεται μονομιάς και δια παντός όταν η συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς τερματιστεί. Ω ωφελημένο άνεργο δίποδο, για σένα εργάζεται η φύσις, για τη δική σου των σχέσεων με τους οικείους σύσφιξη. Πόσες και πόσες ευκαιρίες έχεις τώρα να συναγελάζεσαι με τους λοιπούς σου φίλους στα καφενεία, πόσες ώρες ατέλειωτες απελευθερώθηκαν απ’ τη σκλαβιά του κεφαλαίου για λίγη προσοχή στην κυρά σου και αυτά τα δίποδα ποντίκια που ονομάζεις παιδιά σου! Continue reading “Ωδή στην Ανεργία” →